2024 wrap up? или последние апдейты из жизни
Это было к 20 числам декабря, когда наконец будто бы истоки кислорода, что были “перекрыты” последние полтора года, раскрылись. ощущение, что вот я дышу. Көкірек көздер оянып, өкпе ауаға толып, денеге қан тарап, на лице улыбка начала светиться время от времени.
У меня, конечно, ощущение, что я в принципе только токсичным делюсь, осында болсын, үйдегілермен, достармен, кіммен болсын. Поэтому порой бывают мысли сенің дертің кімге керек, кому что, с того, что тебя гложит. People r doing well and u please let them be. Вот так и рождаются посты здесь. Самое печальное, что құдаймен даже сырласпаймын ғой. В целом как-будто бы навык разговаривать, проговаривать не особо развит.
Много мыслей в голове. Иман, карьера, семья, здоровье.
Самое главное и самое больное - иман. Довольно часто посещают мысли начать жить другой жизнью, но в глубине души i know другой жизни для меня не существует. Остается следовать пути нынешней жизни. И каждый раз достигая пика, ощущается, как последний раз. Білмеймін. Жерге де, үйге де, отбасыма да, ортама да, көкке шықсам, көкке де сыймай, еш жерде маған орын жоқ сияқты. И среди всего этого самым печальный выбором, наверняка, будет если оборвать связи с Аллахом. Психологқа қаралып жүргеніме 3 айдан асып қалды. Кішкентайымнан келе жатқан сол сезім, что нет мне места… жараны емдегенде бірінші ішіндегі бар іріңді шығарып тазалайды ғой, солай психологпен жұмыс жасағанда да рухани денедегі аурулар шығып, оларды тазартқанда қатты ауыруы мүмкін. И это нормально, что больно, когда лечишь душу деп қоям. Ойлап ойлап отырып мысленно үйдегілерді бір кінәлап келем, потом олар тек себептер ғой деп тәубеге келіп, қайта өзімді өзіме алып келеді Алла. Өткеніңде не болса да қазір оны өзгертуге жауапты сен ғой. Айналып келгенде бар жауапкершілік өзіңде.
Ешкім сенің ақыретіңді ойламасын, өз ақыретің өзіңнің жауапкершілігіңде; ешкім денсаулығыңды сұрамасын, өз жауапкершілігің өзіңде. Бәлкім бұның бәрі балалықпен қоштасудың, себептерден тәуелсіз болудағы үрдістің ажырамас сыздауы шығар. Никакой кризис не без слез. Қысқасы, қазір өміріңе толықтай жауапкершілік алудың, есеюдің ауырсынуын сезініп жүрмін. Дүниенің тірлігімен, күнәлармен жүрек қан жоса болғанда, жүректің жараларын таңатын жан іздейсің, бірақ ешкім, анаң да, әкең де, ол жараларды таңуға міндетті емес. Өз жараңды өзің таңып үйрену қалады.
Карьера. Сол баяғы карьера жыры. Соңғы жарты жылдай я прямо себя дееспособной чувствую. Ешқандай жұмысқа жарамай қалған сияқтымын. Сәл жұмыс жасасам шаршап қала беремін. Процессор мозга быстро перегорает, дене вообще чисто на режиме автопилот. Витамины жеткілікті. Железо пью. Соған қарағанда рухани ахуал ма екен? Қазіргі жұмысымды жасауға ешш желание жоқ, хотя понимаю, что крайне благородная работа. На желанную профессию переквалифицироваться лет 10 должно уйти по плану. Бірақ ол кезде өмірдің басқа құндылықтары шайқалатын сияқты.
Здоровье. Спустя 10 лет экспериментов над питанием ең дұрысы сүннет деген шешім шықты. Капец не удивительно, типа что я лучше сунны для ооганизма ожидала, но на практике ұрынып-ұрынып миға енді жетіп жатыр. Одан бөлек бір ауру бар. Арасында асқынғанда тыныш қана бір жылап қоям, а так чисто күтіммен.
Соңғы екі жыл болды любой жиында туыстардың тілегі күйеубала. Папа с мамой на каждом звонке “как на личном?”. В начале было прикольно, но щас уже чет не прикольно. Возникает ощущение неполноценности, типа как будто тебе все желают приобрести недостающую часть пазла для полноценной жизни. Шүкір, әрдайым сен үшін жақсылықты тілейтін адамдарлың барына. Отбасы тақырыбы көтерілгенде мысли: “к чему топливо машине, что еще не выбрала себе путь?». Типа жұптар бір-бірін қолдайды ғой, сол кезде жолдасым менің қай арманымды қолдайды деп ойладым. типа если я еще сама шатко каждый день, как на краю земли, двигаюсь, какую мою цель, миссию он есть, чтобы поддерживать и вместе двигаться в нужную сторону.