Көңілшекпін. Айтылған сөзді, пікірді жүрегіме жақын қабылдап қалатын жаман қасиетім бар. Десе де құрбымның осы қасиетіме үнемі айтатын сөзі бар еді: "оның бәрін ішіңе сала берсең, сақтай берсең, өзің ауру боласың. Ал ол адамдардың ештеңесі де кетпейді. Оданда оны елеме, елесең де сыртыңа шығарып елеп таста" - дейтін.

Осы қасиетімнен бәрін ішіме сала беріп тұйықталып кеттім, эмоционалды күйзеліске көп түсетін болдым. Одан шыққанмен баяғы қалпыма түсе алмай біраз жүріп қалатыным бар. Адамдардың әрбір сөзін, әрбір ұсақ түйекті көңіліме аламын. Біреу күл дейді, біреу суықсың дейді, енді бірі керексің дейді. Солай әркімнің сөзіне мән бере беріп өзімнің ішкі дауысымды, жүрегімді естімей қаламын. Өзім бұл нәрсені кеш түсіндім. Кеш түсінсем де, ақыры соны түсініп, іске асырып жатқаныма қуанамын. Қанша критик болсын, қанша жерден беделі бел асып тұрған жан болсын, оның сөзі саған әсер етпеуі тиіс екенін ұқтым. Тыңда, бірааақ! соңғы шешімді өзің қабылда. Өзіңе деген сенімділік, махаббат олардан жоғары тұруы тиіс.

Бір күні көңілім түсті, екінші күні мұңайдым, үшінші күні көзімдегі жасты сүртіп тұрып: жұрттар маған не үшін пікір айтады осы? мәселені шешу үшін оның туындауына себеп болған не нәрсе? олардың өзгергенін күткенше, мен өзім неге өзгермеймін? - деп сұрақ қойдым өзіме. Сосын отырып сол сұрақтарға жауап іздедім, таптым. “Өзгеру керек” дедім. Несін жасырайын мен де отырып алып, “ой бұл” деп бастап, біреуді сөз қылатын адамдардың қатарынанмын. Бірақ мен бұлай әңгіме айтуды доғардым. Өзіме қатысты емес әрекеттер мен әңгімелерге араласпайтын болдым. Бастысы адамдардың мен жайлы айтылған сөздеріне мән бермеуді үйрендім.

Түйін: бірге қосылып өз-өзіңді жегенше, сонымен күресуді үйрен. Бұл оқиғамды сол үшін бөлісіп отырмын. Мен жасаған қателіктен сабақ алсын дедім мұндағы әрбірің.