Соңында,
Бейбақтың күйін кешкен жандай лапып,
Тірлігін бұл өмірдің,
Түсініп болмай жатып,
Қатігез күреңіткен күзбен бірге,
Қасірет қадалар кеп маңдайға тік.
Шырғалаң шырылдатса,
Сөз түспес таңдайға түк.
Күпірлік сөйлеместен, қанағат қып,
Шүкірлік еткен жанға қонбай ма құт?!
Қағілез ғұмыр кешіп,
Қайғымен мың үндесіп,
Жараңды жырмен жазсаң қандай бақыт!..
Мұқағали ТАШКЕНОВ