Үнсіз
Менің қазір мұң қаласы шын өлкем,
Ол қалада жаза алмайды гүл өркен.
Бізді тағдыр ойламайды біл Еркем,
Сені біреу аймалайды күні ертең.
Ай кеп оны маған жылап айтады,
Үнсіз, үнсіз...
Сезімімен сыңар болған Серігім,
Еркіндікке құмар болған Елігім.
Сенсіздіктен жеңіп жатыр мені мұң.
Ақ жүзіңе тигізе ме өзге суық ерінін...
Содан сенің сөнеді ме сенімің?!
Жай күйіңді ай кеп жылап айтады.
Үнсіз, үнсіз...
Әр түн солай шаштарыңды тарайсың,
Біз кездескен сәттердің, секундтарын санайсың.
Кейде еріксіз жымиясың, кешір...
Кейде жылайсың.
Терезеңді ашып тұрып содан соң...
Аспанға үнсіз қарайсың.
Бәрін - бәрін айтып берер ай маған.
Үнсіз, тілсіз...
Бұл - үнсіздік, бұл - үнсіздік неткен жауыз ез еді.
Жанымды - ол,
Жанымды - ол, үнсіз ғана езеді.
Кері айналып келмейтінін бал шақтардың кезегі.
Үнсіз жүрек, үнсіз ғана сезеді.
Ай шыққанда сен көшеге шықпашы,
Менсіз, менсіз...
Бәрін маған жылап айтып береді,
Біз көрмеген көктем ай...
Көктегі - Ай!
Мейрамбек Абдіқалиев
https://t.me/Meyrambek_poeziya