Әдебий БлоGнот

Кимге күйик,  кимге  бийик жардайман

Халқымның шайыры, елдиң арыман,
Шерге толы шертилмеген тарыман,
Ақ маңлайы жети қарыс жигиттиң,
Өмирлик жолдасы, суйген ярыман.

Жарғылайды жүрегимди жалғанлар,
Тулки тонды терис кийип алғанлар,
Кийимим көк, қарыным тоқ десемде,
Көксим кернеп буўлығады әрманлар.

Талай толып тастым, талай тарықтым,
Қолым жетпей ,сөзим өтпей жанықтым,
Ар намысқа жегип жүрмен жанымды,
Бир қызыман сағыйрадай халықтың.

Бул нашар басымнан нелер өтпеди,
Көп болмады көз моншағым кепкели,
Тек те жалғыз ғана өзиме аян,
Қылшадай кеўлиме таўлар шөккени.

Қарап турсам ойлы бәлент соқпақлар,
Базда ойлар бирин бири тоқпақлар,
Аспанымда гулдирмама гуркиреп ,
Найзағай жарқ етип шағар  шақмақлар .

Кеўлим тасса кең жазийра даламан,
Ҳақыйқатлық ушын күйип жанаман,
""Алшағырдай минезим бар биймаза,""
Базда биреўлерге жақпай қаламан.

Қараны аппақ деп айта алмадым,
Көрермен қудайдың басқа салғанын,
Дәлиден туўрылап жүзге айтаман,
Өтирик күлмеймен жоқдур жалғаным.

Жаманнан жақсының парқын аңлайман,
Нәкасларды мүжеп жөнлей алмайман,
Тексиз жанлар менен теке тиресип,
Саў басымды саўдаларға салмайман.

Қәдир билмеслерге гийне қылмайман,
Жузим түссе шөп шықпаған қырдайман,
Ҳасылларды басым жерге тийгенше,
Жаздай жайнап, тәжим етип сыйлайман.

Кимге күйик, кимге бийик жардайман,
Кимге қуяш, кимге суўық қардайман,
Куйип писе берип ҳәлегим мениң,
Қой, мен  дуньяны тегислей алмайман.

Кимге күйик, кимге бийик жардайман.
Кимге ана қуяш, кимге қардайман,
Ели- халқым мына жүкти тарт десе,
Төрт табанлап тартатуғын нардайман.

Гүлистан ДӘЎЛЕТОВА
16 ноябрь 2024 жыл.

АҚ ТУЛПАР

Келип турсаң үйириңнен айрылып,
Қалмадыңба дойнағыңнан майрылып?!
Мени көрип,неге турсаң қаймығып?
Айт,ким жәбир берди саған,ақ тулпар?!

Қайғы-муң жаныңды алғандай баўрап,
Муңайып турыпсаң жангенең жаўрап.
Көзиң не айтпақшы бунша жасаўрап,
Айт,саған не болды,муңлы ақ тулпар?

Айтшы,ким жаныңа жәбир жасады?
Жаның жабырқаўлы жанға усады.
Қәйтсем,жайсаң жаның толып тасады?
Жанымның жазлаўы ушқыр  ақ тулпар?

Есимде қуйындай алға шапқаның,
Айлаўларда жулдыз болып аққаның.
"Жүзден жүйрик,мыңнан тулпар" шыққаның,
Журтты таң қалдырған еди ақ тулпар.

Бүгин мөлдир көзлериңе толған жас,
Дойнағыңнан майырғандай қара тас.
Жалыңнан сыйпайын жүрегиңди аш,
Қандай жәбир көрдиң,айтшы, ақ тулпар?

Әттең,зибаның жоқ тил қататуғын,
Сөз излеймен сени жубататуғын?!
Егер шара тапсам  қуўантатуғын,
Төбем көкке жетер еди ақ тулпар.

Тулпарлар ишинде жүйригим едиң,
Атлар ишиндеги сүйригим едиң.
Мың атқа бергисиз бийигим едиң,
Кеўилимниң тоғы едиң ақ тулпар...

...Келдиң бүгин үйириңнен айрылып,
Қалмадыңба дойнағыңнан майрылып?!
Ийеңди көрсең де,турсаң қаймығып,
Айт, ким жәбир берди саған ақ тулпар?

Гүлнара НУРЛЕПЕСОВА
12 ноябрь, 2024-жыл.
https://t.me/a_blognot

ТЫРНАЛАР ҚАЙТҚАНДА

Қайтқан тырналардың көрип дизбегин,
Өмиримниң бәҳәр, жазын изледим,
Бир заманда шайқус алып кеткендей,
Мийман екен жаслықтағы излериң,
Сыз қалай кеўлиңди тоңлатпас екен.   

Бәрҳа сениң ойыңдағы болмайды,
Майың торақ шықса, ишиң тоңлайды,
Бәршени сен тек өзиңдей көресең,
Хақтың тоны келте болар, тозбайды,
Қәдирин ҳеш жерде жоғалтпас екен.

Ҳаслы адам  бир-бириниң мийманы,
Жақсының  жүзинде бәрҳә ийманы,
Ийримине неге тартады десем,
Мийрим мәргиясы жүзге жыйғаны,
Олар бийтаныслық аңлатпас екен.

Базылар тырнайды, кеўил тарыңды,
Сызлатып тартады дилде барыңды,
Иши баўырыңа кирип турады,
Қорғасып жүргендей намыс-арыңды,
Бирағында бирге толғатпас екен.

Ел-журт ҳасыл болсаң үмит артады,
Жүкти де түйениң нары тартады,
Өмир дәрбентинде тегис гүзар жоқ,
Жолларыңда сағал, түлки жортады,
Қәйтип басгенеңди шайқатпас екен.                              

Өз қарысың менен өлшеп каласаң,
Кең дарьядай кеўилиңе саласаң,
Түлки шықса тазы болып туталмай,
Соңра өз майыңда өзиң жанасаң,
Қалай жығырданды қайнатпас екен.

Дәлиден туўры гәп айттым утпадым,
Лебизден сөз шықса оны жутпадым,
Қызыл шүберекке түйип арымды,
Нәпсим тыйып, игри жоллар тутпадым,
Кеўлим қус жолына қанатлас екен.

  Егер сөзим таўып турса жүйесин,
  Өзи барып қаўып алар ийесин,
  Ар қәдирин билмегенге ар недур?!,
  Сүрткиси келгенлер кеўил күйесин,
  Ақылын тереңге бойлатпас екен.

Қой кеўилим, қашырмайын қутымды,
  Оннанша бир сөз айтайын утымлы,
Сәнимди қашырып ҳәлегим мениң,
Биразын айтпадым, ишке жутылды,
  Сары шөп гүлшанды жайнатпас екен.

   Гүлистан  ДӘЎЛЕТОВА
  2. 05.2011-жыл
https://t.me/a_blognot

#ойымнан_өткенлери

Хәркимниң өмири өз алдына дәстан. Дәстанлардың өзи де адамзат ең дәслепки пайда болған дәуирден баслап, қыйыншылықларға қарсы гүресиуди, оны жеңиуди қәлегени ушын инсанлар дөреткен болыуы мүмкин. Тиришилик ушын гүрес, жеңип шығыу бул мәңги тема. Өз дәстаныңның қайсы қахарманы болыуды таңлау, адамның өзине пайлы. Унамлы яки унамсыз... Жеңиу яки жеңилиу...

https://t.me/a_blognot