Қолы бос емес адамның жаман ойға уақыты болмауы рухани терең мағынаға ие. Бірақ бұл мәселені бүгін өз саламмен ойланып көрдім:
егер уақытты t арқылы белгілесек, онда адамның уақытын (t) екі негізгі бөлікке бөлуге болады:1. пайдалы іс-әрекеттерге кететін уақыт(t₁) – жұмыс, оқу, спорт немесе басқа да позитивті, дамытушы іс-әрекеттер.
2. бос уақыт (t₂) – ешқандай мақсатсыз өткен уақыт.
Адамның жалпы уақыты (T):
T = t₁ + t₂
егер адамның барлық уақыты пайдалы істермен (t₁) толтырылса, онда бос уақыт (t₂) азаяды немесе тіпті нөлге тең болады:
t₂ = T - t₁
жаман ойлар келетін сәттерді бос уақыт деп, тікелей пропорционалды тәуелділікті көрсетсек:
- егер t₂ ұлғайса, яғни бос уақыт көбейсе, адамның жаман ойға берілу ықтималдығы артады.
- ал t₁ ұлғайған сайын, яғни пайдалы іс-әрекетке жұмсалған уақыт көбейсе, бос уақыт азаяды, жаман ойлар мен зиянды әдеттерге жол берілмейді.
бұл қағиданың түпкі ойы – адам бос отырмай, пайдалы істермен айналысқан кезде, жаман ойлар мен зиянды әрекеттерге уақыт та, күш те жетпейді.