Кешегі түрік имам ағамызбен әңгімелесіп отқанымда, екі қызының қари екендігін айтты. Сөйтіп, қызық болғандықтан “қалай қари қылдыңыз?” деп сұрадым. Сол кезде ағамыздың жауабы:
- Аналары ғой. Әрқашан қадағалап тұратын еді. Әр сүре жаттап бітсе, сыйлық беремін деп қызықтырып жүрді. Әйелім маған “сен неге тырыспайсың?” деп кейде бір тиісіп қоятын. Бірақ, қызым маған “ауырып тұрмын” деп келсе, мен “ұйықтай ғой” деп айта саламын ғой. Аналары болса, “тұр” деп қаталдық танытады. Мен - мейірім болсам, аналары - азап.
Салиқалы кісілермен сөйлесіп, танысу да үлкен берекет бар. Сөзсіз, даналықтың арнайы жиналған жері жоқ. Нағыз мұсылман адам оны қай жерде тапса да, сол жерден оны өз жүрегіне құйып алады.
Ана - адамның алғашқы мектебі.