...Алаңға қаптап келіп жатқан жастарды көріп, көзіміз бұлдырап, көңіліміз әлем-жәлем болған. «Әй, рух тірі екен ғой! Тірі екенбіз ғой!..» деп еді Жұмабай-дос (Шаштайұлы) түрі бұзылып, ерні дірілдеп тұрып.
...Өзім әлі күнге дейін іштей төбеме көтеріп жүретін бірер үлкендер (зиялылар) сол күні Алаңға шықты. Бірері таяқ та жеді. Қудаланды да.
Бірақ халықтың қаймағы сол күні сыр беріп алды.
Өз ағаңды жамандағанмен, жұрт жақсы ағасын бере ме - мен ағаларыма ренжігем жоқ. Әлі жақсы көрем. Әрі аяймын. Ақтап алғым келеді. Олар, бәлкім, мұны түсінбес Еріктері білсін…
Мен сол жолы жеген таяқ, естіген сөз, көрген қорлық үшін күйінген жоқпын - «көппен көрген - ұлы той», әрі жап-жас жігіттер мен қыздар қыршындарынан қиылып та жатты ғой… Менікі - әншейін. Ең бастысы - сол оқиғаның болғаны, бола білгені еді. Рух тірі еді!..
Күйгенім - біздің «сорлы ағаларымыздың» сорлы қылығы. Мұны айту керек. Өзім қайталамауым үшін. Кейінгілер сорлы бола бермес үшін. «Ұят» дегенді, ең болмаса, өз ұлдарым біліп өсуі үшін.
Бірінші. Совет аудандық ІІБ-ына қарасты абақтыда үш күн тікемізден тік тұрып (камерада отыруға мүмкіндік жоқ), өлдіге жорып отырған үйге қабырғам сынып қайтып оралған күні, теледидардан Мұхтар Шахановтың Мәскеуде өткен поэзия кешін көрсетіп жатты. «Саяси күн жылыған соң», Мұқаң «Герой дня» болды. Мәскеу трибунасынан желтоқсан туралы айту Айға ұшып барумен бірдей.
1987 жылдың ақпанында КазЛКСМ хатшысы Бірғаным Әйтімованың «звоногымен» Фариза апам басқаратын «Пионерден» «өз еркіммен» кеттім. Еңбек стажым үзілмесін деген қауіппен «Жалынға» кіріп, бас редактор Мұхтар Шахановтан «аға, тым құрыса, корректор деп тіркеп қойшы» деп өтінгенімде, Мұхаң «К…рің қышып алаңға неге бардыңдар?» деп «позициясын» ашық айтқан.
«Лениншіл жас», «Пионер», «Білім және еңбек», «Ұлан», «Дружные ребята-лардың» біріккен партия ұйымы ашық жиналыста «жаппай тәртіпсіздікке қатысып, ұсталған» менің мәселем мен «желтоқсан оқиғасына партиялық көзқарас» туралы мәселені қарады. Аупарткомнан бір орыс жігіт пен қазақ қатын келген-ді. Әлгі қатын «қазақ жастарының жауыздығы» туралы ызалы сөйледі. Одан соң «мәселені талқылау» басталды.
Сәл ғана ауыр үнсіздіктен соң Тұманбай Молдағалиев, Мұзафар Әлімбаев, Ақселеу Сейдімбеков, Фариза апам және т.б. бас редакторлар мен беделді кісілер сөз алды.
Тұмағаң - Тұманбай Молдағалиев: «Бұдан асқан оңбағандық жоқ! Біз (қазақ, әрине) масқара болдық, ұлтымыз масқара болды! Мына бұзақылыққа қатысқан оңбағандарды атып тастаса да, артық болмайды!» деп қалшылдағаны сонша, көзілдірігін түсіріп ала жаздады. Мұз-ағаң - Мұзафар Әлімбаев «Бұл - біздің кінәміз. Біз оңбаған ұрпақ тәрбиелеппіз. Жексұрындарды аямау керек!» деді маңырай сөйлеп.
Ақселеу ағам сәл ұстамдылау екен: «Біз бұл тәртіпсіздікті айыптаймыз. Жастар тәрбиесімен қажырлы түрде айналысу керек» деді. Фариза апам да сөйтті. Қалғандар туралы айтпаса да болады: әлгі мықтылардың көлеңкесінде күйбеңдеп, өз басымен ештеме ойлап көрмегендердің қолынан құлша қостау ғана келетіні белгілі.
«Қазақстан пионерінің» редакторы, партия ұйымының хатшысы Уәлихан Қалижановтікі дәл сол кез үшін ерлік болды: аупарткомнан келгендерге менің бастауыш ұйымда талқыланбай партиядан шығарылуым “нарушение устава” екенін айтып, «бұл - өте жақсы, тәртіпті, мәдениетті жігіт, оның үстіне, әріптестеріміздің шындығын осы жерде тыңдауымыз керек» деп отырып алды. Менің көзіммен көріп, құлағыммен естіген сұмдықтарды мынадай сорлы, дәрменсіз ортада маңыратып отыруға дәтім жетпеді, ызаға, жасқа булығып сыртқа шығып кеттім.
Қал-ағаң, Қалтай Мұхамеджанов қана сол тарихи сынақ сәтінде - желтоқсан күндерінде зиялы қауымның «…көті жетпегенін» (қарсылық көрсетпегенімен, жастарға ара түсе алмағанын!) ашық мойындады. Ақылы, ары жеткен болар.
… Сол желтоқсан оқиғасынан екі жыл өткен соң Тбилисиде үлкен наразылық болып, қалың тобыр таптап кеткен үш-төрт адам өлді. Келесі күні Грузия үш күн қатарынан қара жамылып, республика туы түсірілді.
