кей адамдармен араласқаныма,жауап қатқаныма,адамгершілік танытқаныма өкінем.

ішімді сол жегідей жеп барады. «неге ол адамның жақсысын көруге тырыстың? интуицияң басында саған ол адам ұнамайды деді неге тыңдай салмадың?» деген сөздер миымды шарлауда.

сорлы болып қалғанмын ғой,тым көңілге қарайтын адаммын. стерва болып үйрену керек еді.

жәй ғана «өткенге өкінген күнә,есіңді жи» деп өзіме сыбырлаймын.