​​Кəрі ағашпен диалог

Көңіліме өзгеше шер байланып,
Келем тауда өзімше өр ойланып.
Күлемін кейде, мырс етем себепсіз,
Жабығам кейде өзімнен кері айналып…

Аңызақ жел, сұрқысыз, түсініксіз,
Ішкі əлемім белгісіз, бір тынышсыз.
Аласапыран санамды арқалап ап,
Сенделем аласұра бір тұғырсыз…

Тауға қарай беттемекке əл керек,
Аяғыңнан тартып жатар əр бөгет.
Бір тыныстап алмаққа кеп отырдым,
Құлап жатқан үстіне кеп нəн терек…

Отырдымда, «уа, кесілген нəн ағаш,
Деп сұрадым мұңымды айтып аралас.
Мына алып денеңменен дәрменсіз,
Сенің күйсіз құлағаның жарамас…

Сөйлеп кетті кенет ағаш күрсініп,
Менде кеше болған едім бір шыбық.
Жапырағымды шартарапқа жайқалтып,
Менде өмір сүрген едім құлшынып…

Жаңбырменен күн шуаққа мас болып,
Рахаттана ғұмыр кештім жас болып.
Тамырымды жая түскім келетін,
Табан астым жатсадағы тас болып.

Дей алмадым ешкімге мен о, сатқын,
Тас атқанға нәрімді мен асаттым.
Тамырымды кесіп кеткен талайға,
Жапырағымнан самалдық мен жасаппын.

Уақыт өтті, бойымда менің нəр бітті,
Тамырымды буып тастар алжытты.
Бүгін менің үстіме өнген талай шөп,
Кеше талай тамырмнан бал жұтты.

Е, дүниенің екі аяқты қожасы,
Ақылымды тыңда менің зер салып.
Менің ғана өмірімнің олжасы,
Арманым жоқ кетсем егер бере алып…

Тас бар жерде бой көтерме ардақтым,
Бір күн келіп тамырыңды тас байлар.
Тасжүрекке ізгілікке бармассың,
Аяғыңнан шалуды ол баса ойлар…

Өз ісіңнен өкініш зарын ішесің,
Сенде менің күйіме кеп түсесің.
Жемісі көп алма ағашта шіриді,
Болса да тек Иранбақта пісетін…

Ары қарай тыңдауға жүрек жетпеді,
Санамнан көп сатқындықтар кетпеді,
Қара орманның арасында нəн ағаш,
Жетпеген соң құлап жатыр оттегі…

Ағашқа қарап құри берді мағдұрым,
Секілденіп бейне менің тағдырым,
Сөйлейді екен ағаштар да, əттең-ай,
Жеткізе алмай жатады екен бағзы үнін…
Қор болып өтпесе екен аз күнім…

Аятжан Ахметжанұлы
2016 жылы сәуір.