“Қалай бір күннің ішінде шығарма жазып, оны баспагерге апарып тапсырамын?” – деп күбірлей, маңдайын сипап, ойдың тұңғиығына бойлады. Басы шайқалып, есіктің тұтқасын баяу жауып, тұнжырай бөлмесіне кіріп кетті. Көңілі алаң, жан-дүниесі тыныштық таппай, бар назары жазбаға ауды. Құрғыр шабыт деген де кейде тым шалғайдан шақырғаныңды естімей, сырғып кетеді екен ғой. Әрі-сәрі күй кешкен ару айналадағылардан алыстап, өз ойымен іштей арпалыса берді.
Терезеден түскен күннің соңғы шапағы бөлмеге жан біткендей әсер беріп тұр. Сыртта ұшқан құстардың қанат қағысы да, жер бетін жайлаған салқын самал да шабыт шақырғандай еді, бірақ ішкі күмән бұл көріністің бәрін көмескілей берді. Ол жазу үстеліне жақындап, қалам мен ақ қағазға қол созды, бірақ қолы қалтырап, орнына қайта қойды.
“Табиғат туралы жазсам ба?” – деді іштей. “Жоқ, бұл тақырыпқа әлдеқашан ұлы зиялылардың қаламы жетті емес пе? Менің ойым олардан асып не болмақ?” Тынысы тарылып, жанын тағы бір күмән торлай бастады. Терезеден көз тастап еді, жасыл желекке оранған ағаштардың жапырақтары баяу тербеліп, дәл бір оған жылы шырай танытқандай әсер қалдырды. Бірақ шабыт бәрібір шалғайдан сырғып кетіп жатқандай еді.
Ұстазының бір кездері айтқан сөздері ойына оралды. “Бір елде бір шам бар екен. Олар оны қасиетті санайды, ешқашан өшірмейді. Тіпті шамды түнде жағып тұру үшін май құюды дәстүрге айналдырған. Бастапқыда май мөлшері жеткіліксіз болса да, уақыт өте сол шамға құйылған май артылып қалады екен. Бұл құбылысты ғалымдар зерттеп, уақыттың бұрынан қарағанда тез жылдам өтіп жатқаны туралы тұжырым жасады. Бірақ мұны ислам ілімі ғасырлар бұрын айтып кеткен еді. Уақыт деген біздің көз алдымызда сырғып, құм сағаттай таусылып жатыр. Мұны ұққан адам бар ма?” Ұстазының осы сөздері жүрегінің бір түкпірінде жаңғырып, оған естілер-естілмес үн қатқандай болды.
Осы оқиға түрткі болып, кенет. “Уақыт туралы жазсам ба?” – деп тағы ойлады. Бірақ өзі сол сәтте-ақ бұл ойынан бас тартты. “Жоқ, уақыт туралы қаншама ұлы ғалым, тіпті Пайғамбарымыздың (с.ғ.с) өзі жазып, айтып кетті. Бірақ соның қадірін түсінген адам бар ма? Ешкім оқымайтын дүниені не үшін жазамын?”
Осылайша, ойы сан-саққа жүгіріп, жан дүниесі тыныштық таппай отырды. Шабытқа толы сәтті қайта аңсап, бала күніндегі жарқын естеліктерге ойы ауды. Сол кезде жүрегі елжіреп, терезе сыртындағы көрініске көз тікті. Құстардың қанат қағысы, кешкі көкжиектегі сарғыш қызыл бояу оны ертегі әлеміне жетелегендей болды. Бірақ жанын торлаған өкініш пен күмән мұның бәрін жеңіп, оны тағы да қаламынан алыстатып жіберді.
“Жоғары оқу орнын үздік аяқтағанымнан не пайда? Қазіргі таңда менің білімім де, еңбегім де түкке жарамай қалғандай,” – деп күрсінді. Қолы қаламға созылған сайын қайта тартылып, жанына тұсалғандай болды. Қанша жерден жазғысы келсе де, қаламның ұшы бір әріптен ары қарай жылжи алмады. Шабыттың тұтқынында қалған арудың жан дүниесі шаршағанын сезді.
Бұл оның соңғы жазбасы, соңғы шабыт шаққан сәті екенін қайдан білсін? Табиғаттың құшағында, күннің соңғы шапағына оранған сол бөлмеде оның жан-дүниесі бір сәтке жарық көрді. Бірақ сол жарық бәлкім оның соңғы шырағы болар.
Жалғасы бар