Абылай Боранбай

Дедовщина туралы оқып едім. Өзімнің басымнан өткізген оқиғалар есіме түсіп кетті. Жаңа мектеп, жаңа орта, қаланың сыртына көшіп кеткен едік. Сөйтіп, жарты жыл бойы «пизды получал» пресс көмектесіп жүрді. Бекерге качать етпегенмін деп. Әбден ударлар ұстайтынмын.
Бір күні шатырым тайғаны соншалықты. Сол классымдағы бәрін бір-бірлеп к*тін айырдым. Раз на раз шақырамын. Мектептің артына барамыз. Жыртып тастаймын. Сөйтіп жүріп. Біреуіне әлім жетпеді ме. Духым жетпеді ме... Оған ғана үндемедім. Қалғаны соны көріп секіре бастады.
Физрадан келе жатырмыз. Бір уақытта анау маған тиіседі:
-жүрші классқа
деп едім
-кеттік ал, сен өзіңе көп алып кетіпсің ғой чёрт

Кірдік классқа, кірген бойда бетіне ударларым кетті. Маған бірде бір удар бермей шок болып қалды. Сонымен мойын қысып тұрып әбден ұрдым. Өзімде түсінбей қалдым.
Кенеттен ажыратып жатыр бізді. Сөйтіп іші ашып. Мектеп артына жүр деді.
Бардық. Жеңіліп қалады ғой тағы.Сөйтіп, жаймен өзіме басқалары секірмейтін болды. Бірақ, класстағылардың бәрі артқа айналып. Амандассам ешкім қолын созбайды. Сөйлесем тыңдамайтын ғой.
Мені в общем «невидимка» жасап тастайды ғой
Ондайды бұрынғы мектептегі классымнан көрмеген мен бірте-бірте класстың қасқырына айнала бастадым. Сөйтіп, жүріп мектеп бітті. Ешкіммен одан кейін дұрыс ешқайда шықпайтынмын. Содан соң ешкімде шақырғысы жоқ екен.
Оны бастан өткізген соң білетін мен.
Жағдай осы 1 жыл бұрын ғой.
Інім жайсыз жүрді. Түрі қашып кеткен. 8 сынып оқушысы. Менімен ғана сырласады. Басқалар сұраса ештеңе айтпаған. Сонымен сұраймын ғой. Не жайыт. Не қалай екенін айтады ғой
—маған біреу тиісті. Ұрып жіберді. Иығымнан ұрып
—неғып қарап тұрдың?

Сол сөздерді айтып тұрып. Баяғы мектеп кезіндегі кішкентай өзім еске түсіп кетті де. Жарайды. Ертең барамын мектебіңе дедім.
Бір күні бардым. Ұстай алмадым. Тағы да бір күні бардым. Мектебінің ішіне кіріп кеттім. Бөтен көрген мені апай көріп:
—сіз кімге?
— а жай жүргенмін інімді іздеп
—завучқа барып көрсеңізші
—жарайды

Не де болса тұрдым анау жерде. Інім айтады:
—анау қашып кеткен сияқты. Келмейді бүгін
—не айттың оған?
—ағама айтамын мектепке келеді дегенмін
—потом не айтты?
—шақыр ал көреміз
—потом?
—потом келгеніңді біліп қойған сияқты
—ой сенде кадрсың ештеңе айтпауың керек еді ғой. Үндемей ұстап аламын дедім ғой оны

Бір уақытта. Арғы жақта бір здоровый жігіт жүр. Военная форма киініп алғанс жақындаса түрі кішкентай НВП сабағына қатысты киініп алғаны белгілі болды. Жаныма келді. Не жайыт сұрады. Айттым. Сөйтсем жоғары сынып оқушысы екен. Оны таниды. Братишкасы ретінде көреді екен.
Звондаттым. Алмады анау бала. Ары қарай:
—інімді ұрыпты.Тем более оны інім танымай қолын созып амандаспаған. Ол үшін оны ұратындай ол кім екен? Мен даже олай ұрмаймын інімді
—мүмкін допуск кеткен шығар
—бл** қандай допуск? Есің дұрыс па?
Тыңдашы қысқасы. Мен келмеуші болайын екінші рет. Тағы да осындай әңгіме болатын болса. Менен жақсылық күтпей-ақ қойыңдар.

Бітті сонымен. Анау бала түк тиіспеді. Ешкім тиіспеді. Бастысы ондай кезде «дер уақытысында жақындарына айту» жасырып жүре бермей. Ініме сонысына риза болдым. Және сенімді адамы болғаны ризамын. Не болса да. Жақындарымызға мән беріп жүрейікші өз жұмыстарымызға басымыз кетіп қалмай

P.S: Алдындағы, досы ақшаға лақтырып, қыз сезім жоқ деп тастап кеткен история менікі еді.
Ойлайтыным.
Осындай әп-әдемі, мінезі күшті қыздарға. Опасыз, сорлы біреу жолығып. Психикасын шатать еткізіп, оны қоймай тастап кететініне қатты ішім ашиды, артынан солай жаман сөз таратып... Одан соң жақсы жігіт кезіккенде. Қыз не істерін білмей өзі жабылып қалатындай.Өзін лайықсыз сезінетіні... Сол жағы іш ашытады...
Жалпы, барлық қыздарға тек Аллаһ бақытты ғұмыр берсін. Оған қоса адал жар, жүрегі жылулыққа толы. Жамандықтан тиылтып, жақсылыққа ұмтылдыратын адам нәсіп етсін🤲🏻

Кешегі 18 жастағы историядан кейін. Өз басымнан өткізген ситуацияны айтып өткім келеді.
Осыдан бірнеше жыл бұрын қызбен танысқанмын. Көп ұзамай, бір-біріміздің көп ұқсастықтарымызды байқадық.
Кейіннен сол білмеймін. Қатты сөйлесіп кеткен соң ба... Ол ішінде жасырғаны болғандай сезімде болдым. Бір күні ағынан төгіліп айтты. Шыны керек, жүрегім қақ айырылды. Қысқасы, менімен таныспай тұрып бірнеше ай бұрын сол кезеңде қысқы уақытта. Бір жігітпен жүрген. Сөйтіп, тиранить етіп бастаған. Барынша подругаларына дейін қызғанып. В общем замкнутая жасаған ғой. Сөйтіп, уақыт өте келе. Қыз болмайды олай деп бас тартқан ол жігіттен. Жігіт қоймаған, артынан қалмай. Аңдыған, жұмысқа келген. В общем құтылу қиын болған ғой. Бір күні ата-анаммен таныстырамын дейді. Жарайды деп келіседі.
Кенеттен, үйге кірген кезеңде құлтап «жай ғана кв» екені белгілі болады ғой. Сөйтіп, қызды зорлап тастайды.
Уже өзінікін алған соң:
—болды менен қаша алмайсың. Мені тастап кете аламын деп ойлайсың ба? Ондайды ұмыт.
Енді сен менікі боласың. Өйткені, ешкімге керек емессің. Ешкім сені керек етпейді.

Деп сөздерді айтып. Өзі басқа бөлмеге кетіп қалады ғой...
Ал мына қыз қалады. Жалғыз бөлмеде. Өмірі сынғанын түсініп.

Оны естіп
Менің оның осындай мықты екенін айтып. Барынша қолдап. Және ол кедергі емес екенін айттым. Кімнің басынан өтпейді ондай жағдай?
Сөйтіп, отношения құруға келіскенбіз. Бір ай болмай. Кенеттен, резко суып кетеді ғой қыз өзімен-өзі. Прям, болады ғой. Адаммен емес, таспен сөйлесіп отырған сияқтысың. Сонымен, мән-жайды сұраймын. Жаймен менен алыстап кетеді ғой.

Уақыт өтеді. Бірнеше айлар. Жазады маған. Мен ол этапта өмірім төңкеріліп жүрген кезеңі еді. Сөйтіп, маған барынша айтады ғой: —Себепсіз кетіп қалғаным болмады «өзімді лас сезіндім. Сенім танытсаң. Сені тастамауға уәде беремін. Деді

Сендім. Сөйтіп, қарым-қатынас басталды. Мен үшін ол қыз өте жүрегіме жақын екенін түсіндім. Әрқашан сыйлықпен бір-бірімізді қуанттық. Сол қарым-қатынаста мен «сыйластық» дегенді түсіндім. Бір-біріміз на одной волне. Көз-қарастарымызда қатты ұқсайды. Аса бір-біріміздің миымызды болмайтын поводпен ашытпайтынбыз. Өзімнің бар тыныштығым осы сүйіктім еді. Ол келгелі мен өзіме сендім. Ол өзіне сенбейтін жерлері мен оған қолдау білдірдім. Бір-бірімізге демеу болдық. Бірақ, ол ұзаққа созылмады. Үйленетін уақытқа жақындағанда кенеттен сезімі жоқ екенін айтады да. Менің бар пландап қойған, оған туылған күніне бірнеше ай бұрын жасап қойған подароктарым бәрі жайында қалады ғой... Тек бір затты беріп үлгеремін. Оны тек неке қиылғанда бересің деп келіскенбіз. Ол уақыттан бұрын берген болатынмын. Сөйтіп, түні бойы таңға дейін ұйықтай алмай барынша сындым. Не істерімді білмедім. Жалындым, бәрін дұрыстайық дедім. Психологқа барып, солай барынша проработка жасайық дедім. Оғанда келіспеді. Тек сезім жоқ екенін айтты.

Айлар өтті. Өзіме әрең келдім. Кенеттен ұзақ хабарлама жазып жіберген... Өзім енді сол ситуацияны жіберіп жатқан жерден. Тағы бір удар ғой.
Онда ол сезімі жоқ екенін өтірік айтқанын. Және ол өзін әлі күнге дейін лас сезінетінін және өзіне қол жұмсағысы келетінін айтты.Неліктен десе. Ол маған айтпай тұрып, бір ай бұрын. Баяғы зорлап тастап кеткен адам. Басқаларға общий таныстарына «сөз таратқан» ғой...
Жүрегім қақ айырыла жаздады.
Қайтадан сөйлесіп бастап едік. Уже 3-ші рет кетіп қалсам өзіңізнің жүрегіңді қайтадан жаралап кетуімнен қорқамын деді... Мен барынша бәрін басынан бастағым келді. Бірақ... Оның сөздері: «саған таза қыз жолыққанын қалаймын» дегені. Жүрегіме қатты батты. Оған қоса өзім «Зинаға бармаған соң. Некеден кейін ғана деген принципіме ішім ашып қалғандай... Бәлкім мен бұндай болмасам осындай проблема болмас еді ма деп...Жаман ойлар болды. Бірақ, шүкір бармадым ондайға» Сонда да кейін алыстап кетті ұзаққа бармай «сезімім жоқ» деді қайтадан. Түк түсінбедім

Жасым 18де. Мені зорлады. Бейтаныс бір такист. Өте өте жаман болды. Ол жағдайға жыныстық қатынасқа түспеген едім. Өте жаман болдым. Қатты ауырдым.  Крч сосын қалаға кіре берістегі алғашқы аялдамадан түсіріп тастап кетті. Мен жаттым ана жақта. Дала қараңғы. Түн. Суық. Күз еді. Бір уақытта есімді жинадым. Сағатқа қараймын түнгі 11. Үйге дейін такси шақырдым. Ең бірінші ойлағаным "көтеріп қалған жоқпын ба ?" Сосын гугдан алдын алу жолдарын іздеп бірінші шыққан дәріні үйдің жанындағы аптекадан алып ойланбай ішіп алдым. Сосын үйге кіру керек болды. Ал мен кіргім келген жоқ. Бір тәтемнің үйінде тұрам. Далада біраз жылап отырдым. Сосын мамаға звандадым. Мені ұрсатын шығар деп ойламдым. Қатты қорықсамда әйтеуір звандап айттым мамаға. Мама сразу айтты. "Үйге скорий шақыр, Полицияға званда айт" деп. Мен өзім шынымен әрең жатырмын. Ешетеңе ойлағым келмейді. Не то чтобы басқа танымайтын адамдарға айту. Мамаға жылап ешкімге айтпай ақ қояйық, ешкім білмей ақ қойсыншы деп. (Анау мені пышақпен қорқытқан ешкімге айтушы болма, пышақтап тастаймын тура деп).
Сонымен не керек мама маған айтпай анау үйдегі тәтеге звандап айтып, ол тәте маған айтпай үйге полиция, скорий шақырған екен. Сомен айттым осылай да осылай деп. Мен оның машинасының номерін жаттап қалғам. Сомен айтып едім. Сразу тапты, фотосын көрсетіп мынау ма ? деп. Ары қарай больница апарып қарап, тексерді. Аяқ қолым бәрі көгерген. Басым аудары. Өкпем аудары. Емін бәрін сол жақтан сразу жазып берді.

Сосын арыз жаздым. Іс басталды. Бірнеше айға созылды. Ол арыз жазылған соң, өзім тұратын бүткіл ауыл естіген ғой. Көрші ауылдарға да жетіп үлгерген. Телефонға дамыл жоқ. Ананың әйелі бар екен, кішкентай қызы бар екен. Соның туысқандары жан жақтан звандап "кешірші, кішкентай қызы үшін кешірші, арызды қайтып алшы" деп. Маған жаман тиді. Мамағада звандаған екен. Бәрін қоя берші мама папаға "қыздарын зорлап кетіпті" деген сөзді есту ауыр тиген шығар деп уайымдадым.

Мына жақта енді менде басқада проблемалар пайда болды. "Мені қоғам қабылдай ма? Отбасым, туған туысқа қай бетіммен қараймын? Пәктігімнен айырылдым, енді болашағым не болады?" Деген сынды. Бірақ мама папа, естіген туыстар бәрі жұбатып, қолдады. (Қасымда біз сенімен біргеміз, бәрі жақсы болып кетеді деген адамдар болмаса ваще жаман болар едім)

Бірақ сонда да менде әлі қорқыныш бар. Гинеголқа барып қаралдым, вроде жақсы. Ал психологқа баруға шамам жетпей жүр. Оған бараң сенен бүткіл жағдайды басынан аяғына дейін айтып беруіңді сұрайды. Ал мен оны қаламаймын.

Анау жағдайдан кейін мен 1-2 ай үйде болдым. Ешқайда шықпадым. Жылайсың, ұйықтайсың, жылайсың, ұйықтайсың. Сөйтіп жүріп универден хабарласады ғой. Сабақта жоқсың, бал жоқ, жақында сессия, кіргізбейді деп. Өзім әрең жүргенде олда кәдімгідей давка болды. Ол жақта да апайларға айтып болмайсың. Айтқым келген жоқ. Ол жайлы ауыз ашсаң келесі күні, бүткіл университет біліп алатын шығар деп ойладым. Онсызда ауылдағылыр біледі. Универге айтқан жоқпын. Енді сол оқумен проблема болып кетті. Летоға қаламын ба деп оны уайымдап жүрмін. (Әйтеуір летоға қалып қалмасам екен деп дедім де қойдым)


Қазір, іс бітті 5 жылға сотталды. Бүгір сол оқиғадан ровно 3 ай өтті.
Мен қазір бұрынғыдай ондай жаман болып жүрген жоқпын. Сол сабағыма барып келіп, тамағымды ішіп, ойнап - күліп. Тірі адам тіршілігін қылады дегендей. Айтқым келетіні, ондай жағдайлар қазір қоғамда көп орын алып жатыр ғой. Мен айтқызуға көндірген анама рақмет дегім келеді. Өзім болсам айтпай, айтпағаным үшін өкініп өтер ма едім. Егер бұндай жағдайға тап болған қыздар болса айтқым келетіні, қыздар ештеңеден қорықпаңдар, ел не деп айтады деп дым уайымдамаңдар, айту керек, кінәлі адам жазасын алу керек. Сәл шыдасаңдар бәрі жақсы болып кетеді. Өмір сонымен тоқтап қалмайды.
Бірақ әрине ешкімнің басына салмасын.

P.s. сол кездері ойлағам өле салу керек еді. Өлгім келеді деп. Өзімді өлтіру туралы. Қазір қарасам, мүмкін менің өлмей қауымның бір себебі бар шығар. Әлі көрер жарығым бар шығар деп. Қой неде болса бұлда бір сынақ.

Тұрмыстамын. Көбіне таныс оқиға, күйеуім жақ мені қабылдамады. Маған ауыр сөздер айтып, үндемегенімді пайдаланып мойныма дейін шығып алды. Қатты стрессовать етіп өмірден түңіліп неге менің өмірім осындай деп жүргенде
Подругам: сенің өмірің за то қызық, ішің пыспайды - деген сөзінен бастап ойлана бастадым 😁
Шынымен де жизнь игра и играй красиво деп жігерлене бастадым.
Сіздің каналыңыздан өзімді қорғауды, жоқ деп айтуды үйрендім.
Денсаулығыма қарап, әр ай сайын ақылы анализдерімді тапсырып Ферритин мен Витамин Д қалыпқа келтіріп өмірге деген құлшынысым одан әрі артты.
Өзім де сол нытиктердің қатарынан болатынмын бұрын))
Так что не ноем)
То, что нас не убивает, делает нассильнее.