bu

счастлив не тот, у кого много
счастлив тот, кому достаточно

жылқыларымды сүйіп сүйіп, конюшня сасып (мен үшін ең күшті иіс), старбакста отыырмын фраппучино ішіп☺️


үйге жете сала мұрын біту, түшкіру, жөтел тағы басталатын сияқты 🤧🤧

“періштесі бар екен” деуші еді ғой кішкентайымызда үлкен кісілер.

ауырып қалып, ауырсынудан басқа эмоция сезбей кеттім ғой. ал оған дейін жұмыс-үй-жұмыс-үй боп кеткен соң, эмоция азайып кеткен еді.

бүгін больничныйда болсам да, қойшы деп, конюшняға кетіп қалдым. бірақ до последнего атқа отыруға да, ат таңдауға да күшім де, желанием де болмай тұрды.

сосын соңында ат қалмай қалды, тек қалғаны - Сибарит.

былтыр осы атты Арман аға баптап, енді енді үйретіп жүргенде-ақ “өй, қырсығын-ай” деп қалғанмын.

биыл сол Сибарит уже тренировкаға шығып жүр. сонымен басқа ат қалмаған соң, “мейлі, танысайық” деп отырдым.

оой, эмоцияның көкесін көрсетті.

тиктоктағы видеолардың астына көбі үнемі “талдарға ілініп қала ма деп қорқып отырдым” деп жазады.

бүгін Сибарит те сол талдарға іліп лақтырғысы келді-ау мені.

Кәдімгідей игра на выживание болды. Басын жерді қазғысы келгендей төмен салып, 160км/ч шапты. Талға қарай. Мен басын тартумен, талдан бұрып әкетумен әлек болдым.

Әр талға жақындап келгенде бір секунд, бір милиметр қалғанда бұрылып үлгеріп отырдық. Сондағы періштем шығар.

Одан кейіін әрине бір жарым жылдық еңбек, тренировка, қабілет пен тәжірибе.

Осындай сабақтар ұнайды, қуаныш сияқты, қорқыныш та өмір сүріп жатқаныңды сезіндіреді. Негізі жылқының үстінде өмір сүріп жатқаның қатты сезіледі. Себебі тренировканың әр секунды - эмоция. Жылқыға міне сала, неге олай екенін білмеймін, ішіңде бір дауыс “Эхехей, я живу! Мен тірімін” деп айқайлап тұрғандай болады ✨

мына жерде мен танитын қыздар бар, танымайтын да қыздар бар, я часто чищу субскрайберов и вот осталось около 30 :)

делюсь, что происходит:

меняю кв
меняю работу
тут дальше уже цепочкой пойдет, да придется поменять еще многое

такое со мной было два года назад

- обычно когда вот так происходит, это и потом оказывается той самой точкой роста

меня такое предвкушает, радует, перед всяким новым наоборот как будто прилив энергии происходит

бір жағынан не болса да, Аллахтан, не болса, хайырлысы деген соң, жүрек скопооойно держится кажется

сол, чет захотелось поделиться🫂

негізі шай ішіп отыратын ұзақ әңгіме ғой бұл

«рухнул мой мир бумажный» деген муд боп тұр менде, қыздар😭

өткенде Uiim деген қайырымдылық кешіне барғанда Arshat үшін ғана келдік дегендерді көріп, кішкене түсінбеп ем.

енді түсіндім ✨

: кездестіргісі келсе, Аллаға да бір-ақ сәт қой

«…Вам из вашего имущества (по-настоящему) принадлежит только то, что вы пожертвовали в качестве садака или закята…»

— Пророк ﷺ

Жалқаулық деген - нәпсінің бір ауруы. тоқшылық пен довольство, көңіл толу сезіміне жеткен кезде болатын ауру.

ең үлкен күрес осы

адам өзіне көңілі толғанда, нәпсі күшейеді, жүрекке, қожайынына бағынбайтын болады. сол үшін үнемі нәпсіні аш қалдыру керек. аш нәпсіде күш болмайды. күші жоқ нәпсі жүректі, адамды бағындыра алмайды.

- Нафс деген нечто иное, как наша душа, следует помнить это. Біз көбіне нафс дегенді инородное бірнәрсе көріп, пытаемся переложить отвественность.