Жалғасы)

Бұл сөздер менің жанымды ауыртты. Мектеп директоры ретінде мен әрқашан нәтижеге, тәртіпке және ережелерге бағытталған едім. Бірақ ана ретінде сол сәтте ғана мен оның үлкен күш салып, талпынған қуанышынан айырып ала жаздағанымды түсіндім.

Біз оған жауап бере алмадық. Өз қателігімізді сол сәтте-ақ мойындадық. Сол кеште менің түсінгенім: кейде ата-ананың махаббаты шамадан тыс қысымға айналады, ал біз оны қамқорлық деп түсіндіреміз. Бірақ балалардың да бақытқа, өз қызығушылығына, өз армандарына құқығы бар.

Бұл оқиға мен үшін үлкен сабақ болды. Тек ана ретінде емес, директор ретінде де. Мен бағаларға, нәтижелерге және үлгерімге ұмтылғанда, баланың жеке тұлғалық ерекшелігін көруден қалып қоятын кездер болатынын түсіндім. Оның қуанышы, құмарлығы, өмірі маңыздырақ екенін ұқтым.

Ұлым волейболды ойнауды жалғастырды. Ал мен оны өзінің бар болмысымен қабылдауды үйрендім. Ол бәрінен мінсіз болуға міндетті емес, дәл сол сияқты, біздің оқушыларымыз да. Ең бастысы — әр баланың өзін бақытты сезінетін орны болуы керек.

Бұл қателік емес. Бұл біз, ересектер, үйренуіміз керек өмір сабағы.