Ол ұстазым емес, әпкемдей адам еді. Таразға келіп күнде хатым мен ас беріп жүрген себебім де осы.

Ол кісінің орынын басатындай адам көрмедім. Бір әпкем айтатын: Бұндай адамды Алла бекер жібермейді сондықтан қасынан бір елі қалма деп. 2 жыл бойы ұстаздық етті, мені өмірге адамдарға тәрбиеледі.

Қазір осы оқиғадан бері ешкіммен кездеспедім, сөйлеспедім. Негізі үнемі кездесуден босамайтынмын, проект, құрбылар т.б деп.

Енді түсініп жатырмын ешкімге сенің қайғың керек емес, ешкім сенің хәліңді түсінбейді. Әркім өз өмірімен жүр, жақсылық оларға жақсылығың тоқтаған кезде із түссіз жоғалады.