Қанша күнә жасаса да, Раббысына бара беретін, жан-тәнімен егіліп жылайтын, жасаған күнәсін жалтармайтын құл қандай жақсы деп ойлаймын. Осы дүниеде екіжүзді болудан, басқаша болудан қорықпаса да, Раббысының алдына барғанда қорқыныштан қос иығы селкілдеп, ұяттан есі кетіп жылайтын құл…Қандай бақытты құл еді.🤍

Әрбіріміздің ішімізде осындай бір әлсіз, мұқтаж құл жатыр. Қазір біреу біреуді түзейтін, айыбын еске салатын заман емес. Түнде әрбір адам Раббысымен бірге болады (күндіз адамдармен болса да)

Раббымыз бәрімізді тура жолға салсын!