Пәтерге де жеттік. Айгүл есін білмейді. Көтеріп кіргіздім үйге. Ары қарайғы әңгіме белгілі... Сүттей әппақ денесін шешіндіріп тастап ұзақ уақыт тамсанып қарадым да отырдым, қарадым да отырдым. Сүйдім, өптім, аймаладым. Балаусадай балғын, құс қауырсынындай жұмсақ. Қос анары жас баланың тәніндей балбырап, сүйсең уыз татиды. Үрпі әлі шықпаған, бірақ жанартаудай сыздап тұрған төсін қанша сүйгенімді, қалай солқылдатып сорғанымды білмеймін?! Қыздың бойы балқып, тәні еріп, «қимасын» қорғап сүйсініп жатыр.
Өзім де лыпасыз едім. Әппақ, ұзын сирақтарын көтеріп иығыма салдым бір кезде. Айгүл көзін ашып жұмып бірдеме дегісі келеді. Шама жоқ. Содан «сайманымды» туралап алдым да, суланып, жарылғалы тұрған қауындай тұңғиығының аузына жақындаттым. «Бұрқ» еткізіп тесуді өзіме қызықсыз санап, алдымен ұшын кіргіздім, Айгүлім ауырсына бастады, онысы маған қатты ұнады. «Сайманымды» қолыммен ұстап, тұңғиықтың кіреберісінде ары бері толғадым. Толғаған сайын бір алып күш бойыма сыймай лықсып төгіліп бара жатты.
Үйдің ішіне жарық түсіп кеткен. Бәрі күндізгідей. Жас тән, сұлу мүсін. Бір кезде толғап тұрып шыдай алмай кеттім, «қоңыр аюдың» басын бұйдадан босаттым да жібердім. Сол-ақ екен, Айгүлдің «мама» деген дауысына екі шаптың ортасынан «қырт» еткен әдемі үн қосылды. Бұл дүниеде ондай жағымды үнді, ондай ыстықты кім көрген? Оттай күйдіріп, шоқтай қарып бара жатты...
(Жалғасы бар)