өзгелердікіне шамадан тыс назар аудару, өзіңдегіні ұмыттырады.

бұл сөзді естігенімізде көбіне дүниелік, яғни қолмен ұстап көретін нығыметтер ойға келеді. бірақ, бұл жерде адамның бойындағы қабілет турасында сөз қозғағым келіп тұр.

мысалға, бір адам саудаға қабілетті болып және сол қабілетінің көмегімен дүниелік және ақиреттік істерде жетістіктерге жетіп жатырса, оған қарап өзімізді “менде неге ондай емеспін” деп жазғыруымыз, бірінші кезек, өзімізді тани алмауымыздан, ал оның нәтижесі шүкірсіздікке алып келеді.

яғни, әр адам бойында өз ерекшілігіне қарай әртүрлі қабілеттер бар. мысалға, бір адам адамдармен тез тіл табысады, өзге біреу жаңа ақпараттарды тез игереді, енді біреуі жәй, бірақ жадында ұзақ сақтайды т.с.с.

бұдан түсінетініміз, әуелі бізге керегі, өзіміздің табиғатымыз не нәрсеге бейім екенін және қай істермен айналысқанда өзімізді жақсы сезінетінімізді анықтағанымыз жөн. яғни, өзімізбен шынайы сұхбат жүргізу керек. өзімізбен іштей болған сұхбаттан кейін, өз бойымыздан тапқан қабілеттерді ашатын және содан жеміс өсіріп шығаратын істермен шұғылдануымыз керек. өзімізге ұнаған және бейім болған дүние - біздің жетістікке жету жолымызды жеңілдетеді. өйткені, бойымызда әуелден болған қабілет - кішкентай еңбектің өзімен тез ашылады. ал, ол нәрсе адамды әрдайым қуаттандырып отырады (нәтиже болып жатқанын сезу).

енді, осыдан кейінгі ең маңызды нәрсе, назарды тек өзімізге(өз даму жолымызға) қою. өзге адамдардың қабілеттілігіне шамадан тыс қызығуымыз, өз қабілеттерімізді тұншықтырып алуға алып келуі мүмкін.

әр адам - жеке тұлға. тек тұлға болу жолдары әртүрлі.

Құрманғазы Садыбаев ұстазбен кездесуден кейінгі түйілген ой💭