“періштесі бар екен” деуші еді ғой кішкентайымызда үлкен кісілер.

ауырып қалып, ауырсынудан басқа эмоция сезбей кеттім ғой. ал оған дейін жұмыс-үй-жұмыс-үй боп кеткен соң, эмоция азайып кеткен еді.

бүгін больничныйда болсам да, қойшы деп, конюшняға кетіп қалдым. бірақ до последнего атқа отыруға да, ат таңдауға да күшім де, желанием де болмай тұрды.

сосын соңында ат қалмай қалды, тек қалғаны - Сибарит.

былтыр осы атты Арман аға баптап, енді енді үйретіп жүргенде-ақ “өй, қырсығын-ай” деп қалғанмын.

биыл сол Сибарит уже тренировкаға шығып жүр. сонымен басқа ат қалмаған соң, “мейлі, танысайық” деп отырдым.

оой, эмоцияның көкесін көрсетті.

тиктоктағы видеолардың астына көбі үнемі “талдарға ілініп қала ма деп қорқып отырдым” деп жазады.

бүгін Сибарит те сол талдарға іліп лақтырғысы келді-ау мені.

Кәдімгідей игра на выживание болды. Басын жерді қазғысы келгендей төмен салып, 160км/ч шапты. Талға қарай. Мен басын тартумен, талдан бұрып әкетумен әлек болдым.

Әр талға жақындап келгенде бір секунд, бір милиметр қалғанда бұрылып үлгеріп отырдық. Сондағы періштем шығар.

Одан кейіін әрине бір жарым жылдық еңбек, тренировка, қабілет пен тәжірибе.

Осындай сабақтар ұнайды, қуаныш сияқты, қорқыныш та өмір сүріп жатқаныңды сезіндіреді. Негізі жылқының үстінде өмір сүріп жатқаның қатты сезіледі. Себебі тренировканың әр секунды - эмоция. Жылқыға міне сала, неге олай екенін білмеймін, ішіңде бір дауыс “Эхехей, я живу! Мен тірімін” деп айқайлап тұрғандай болады ✨