Беу, менің батпан-батпан кемшілігім –
Бетіме шіркеу болған енші-мінім.
Қарғыдан қалай ғана құтылам деп,
Қиналған қу жанымды көрші бүгін.

Бағым да мінім барда дүркіремес,
Мінезді жасыру да мүмкін емес.
Жұтып та қоймайды екен ақауыңды
Құрдымға құл боп жүрген құлқын-өңеш.

Мінімді түзетем деп арпалысып,
Ми ашып, бел бүгілді, қол қарысып.
Кінəрат қисық шеге секілденіп
Кетіп жүр талқы-тезден жалтарысып.

Майқандап майдан қылшық суырғандай,
Арылсам мін біткеннен жұғын қалмай...
Əйтпесе... шыбын жанды қуырғандай,
Ғұмырым бара жатыр ғұмыр болмай...

// Ұлықбек Есдәулет