Автобустағы тыныштықты жасы 80-ге келген апа: мына сумкам ауыр, аяғыма қаттырақ қойып жібердім ба, сендер де жалмаңдап отырасыңдар, - деген үні бұзды.

- 2 қыздың үйінен нан жинап жүремін, обал, ешкім жемейді. Нанның обалынан қорықпайды. Тоқшылық заман ғой. Немеремнің де үйіне бардым бауырсақ, булочкі ұсынады. Жемеймін дедім.
- Ала сиыр емеспін десеңізші.
- Иә қазір барлығы ораза, тек бір уақытта тамақ ішеді. Неменеге нан ала береді деймін. Аштан өліп бара жатса магазин бар. Нан ашып бара жатса сухарик істеуге болады. Не ит те, тауық та жемейді қазір нанды.
- Иттер де тойған ғой. Бұрын түк қалдырмай жейтін. Апа, қыздардың өздері обал дегенді түсінулері керек. Қашанға дейін нан тасып жүресіз?
- Иә қашанға дейін жүремін деймін өзім де.
- Ысырап көп болып кетті.
- Үйде толтырып етпен макарон істеп қойған. Ешкім жемейді дейді. Оны мен базардағы техничкаларға апарып бердім. Жеп алды.

Осындай кезде мұсылман, қазақ екеніміз неге еске түспейді екен?

P.s: Ойлы оқырман да үйінде ысырап боп жатқан тамақты есіне алып, ұялып кетсе керек...