Сен тілің шықпай тұрған кезде ата-анаң саған тілмаш болды. Сен жыласаң — қарныңның ашқанын түсінді, қолыңды созсаң — саған жылы құшағын ашты. Құлап қалсаң — ешбір сөгіссіз көтеріп, маңдайыңнан сүйді. Олар сенің әрбір қимылыңды, әрбір ымыңды жүрегімен ұқты.
Сол кездері сенің түсініксіз әлеміңді түсіну үшін өздерін ұмытып, бар өмірін саған арнады.

Енді есейіп, ақылың толып, ойыңды анық жеткізе алатын жасқа келгенде, "Сіз мені түсінбейсіз" деп өкпелеу — жүректі сыздататын сөз.
Бұл олардың бүкіл жанқиярлық еңбегін елемегенмен тең. Олар сенің өмірдегі ең үлкен қолдаушыларың, сенің барлық асқақ арманың үшін көз жасын құрбан еткен жандар.

Ата-анаңды түсінуге тырыс. Олардың әрбір сөзі — сенің жақсылығыңды ойлағаннан туған жан айқайы. Олардың әрбір әрекеті — сенің болашағың үшін жасалған қамқорлық.
Құрмет пен мейірім көрсетуден қымбат ештеңе жоқ. Уақытты босқа жіберме, оларды бағалауды бүгіннен баста.

Ата-анаңды түсіну — сенің парызың ғана емес, жүрегіңнің қарызы.

Ақ сүтін ақтаудың орнына, анадан қалған “травманы” айтып жүрсек—шын адасқанымыз.