Кейде жақсы танимын деп ойлаған адамдарымызды, негізі түк танымаған боламыз. Оларға ең көп қажеттілігіміз түскенде, басқа жүздерін көреміз. Ең көп олардың жанына баруды қалағанымызда, аяғымыз тасқа сүрінеді.

Бізді ең көп олар түсінгенін қалаймыз, бірақ бірінші болып дәл солар бізді түсінбейді. Жүрегің ауырады, көңілің қалады, рухың езіледі, тіліңнен бір ауыз сөз шықпай қалады.

Бір қарағанда бұл жағдай бізге жаман көрінсе де, әр кімнің, әр жағдайдың иесі болған жаратушымыздың есіктерін табу үшін болып жатқан болады.

Ондай жағдайлар - бізді Алладан басқа ешкім түсіне алмайтынын, есімізге салып тұрады. Жарамызды өзінің ұлы есімдерімен емдейтін жалғыз ол екенін жүрегіміздің, рухымыздың есіне салады. Ол Алла сондай мейірімді, біздің істерімізді біздің хабарымыз жоқ заттармен тәртіпке келтіреді...