​​ҚАС СҰЛУЛЫҚ...

Еу, көк мұнар!
Баурайыңа түнейінші бес күн ал,
Емдейінші жүректегі дертті бар.
Көк өзеннің басы толқып жататын,
Көк жайлаудың баласы едім көк құмар.

Еу, көктұмар!
Жершарының тағылған төсіне анық,
Баурайыңнан көк өзен есіп ағып.
Бауырыңа жатайын басты сүйеп,
Бабам салған жорықты есіме алып.

Рухым сонда жатар дараланып,
Бабам салған соқпаққа барам анық.
Сенің құзар шыңыңнан секірейін,
Қалсамда, қан жоса боп жараланып.

Болса да тәнім менің жара мейлі,
Бір жылуын жүрегім алар енді.
Сені тастап Сарыарқаға қалай кетем,
Жанымды қалай емдеп жазам енді?!.

Еу, көк томар!
Шірісеңде бақытың батпан сенің,
Басыңа қорған болар асқар сенің.
Рухыңды ешқашан өлтірмейді,
Кескенмен тамырыңды тастар сенің.

Еу, көкөзен!
Түрің жоқ мені аса қатты елеген,
Кескінің сенің кербез еді не деген!
Толқыныңмен барасың еркелеп бір,
Сұлулыққа қанып жатыр кенезем.

Еу, Асқар тау!
Мəңгілікке түнер ем баурайыңа,
Қос тігіп, қазан асып қойнауыңа.
Ол бақыт бұйырмайды маған бірақ,
Бабамның жазылғанмен маңдайына.

Ех, адамдар...
Аруларды сұлу дейді,
Бірақ маған өтірік мұның енді.
Кербез тау керіліп жатқан кезде,
Қас сұлудың бөксесі білінбейді...
Жүрегі қызғаныштан дірілдейді...

Аятжан Ахметжанұлы