Бір күні мамамен базарға бардық. Керегін де, керек емесін де бәрін қарап жүрміз. Сөйтіп тапочки тұр екен.
- Мам үйге киюге тапочки алайық.
- Жоқ керек емес.
- Өй алайық дим, кимейміз ба үйге.
- Керек емес.

Өзіме алдым керек болған соң.

Бүгін мама менің тәпішкемді киеп жүр, басқа күндері де солай.
- Мам, айттым ғой сізге алайық деп.

Әженің үйінде тұрғанда да сол ситуация. Тәпішкесіз жүре алмаған соң алып қойғам өзіме. Мен кеткенде әже киіп жүреді. Бір күні ойлайм ғой үйге ап келу керек ед деп. Сол картинаны көрген соң қалай алып кетесің?

Түйін: анаң, әжең, әкең, атаң өзіне қажет затқа да ақша қимауы мүмкін. Бірақ оған алданып жүрміз. Бір қуантып массажға (қалау) жіберейін десең де "ой керек емес" дей салады. Үндемей әперу керек оларға. Оңай емес заманды өткерген адам екендерін білесіңдер.