сабыр – бұл басыңды салбыратып, үнсіз бәріне төзе беру емес. сабыр – басыңа түскен сынақтың хикметі мен хайыры барын жүрекпен түсіну.
адам науқастанып, ауруханаға барады. ақшасын төлейді, кезегін күтеді. медбикелер ине салып, қан алады. дәрігерлер ота жасап, тәнін тіліп, жарасын ашады. ауыртады. жанына батады. бірақ ол: «тоқта, неге ауырттың, жасама!» деп жанжал шығармайды. өйткені, бұл ауырсынудың артында сауығу бар екенін біледі. сол үшін шыдайды.
өмірдің сынақтары да дәл солай. олар жаныңды сыздатады, жүрегіңді тіліп өтеді. бірақ адам оның хайырына сенбесе, оның артында бір жақсылық жасырынғанын білмесе, ондай сабыр сабыр бола ма?
шынайы сабыр – үнсіз жылау емес. шынайы сабыр – өзегіңді өртеген қиындықтың да бір хикметі барын түсіну, оның саған үйретерін үйрену, жүрекпен қабылдау. хайырына сенбеген сабыр – сабыр емес.
хайырлысы деген осы, достар.