Суфиян Сәури әңгімелейді: «Қағбаны тауап етіп жүр едім. Әр қадам басқан сайын салауат оқып жүрген кісіні көріп, одан сұрадым:
Әр жердің өзінің бір дұғасы бар, неге дұға етпей тек қана салауат оқып жүрсің?
Ол маған былай деді: Қажылыққа бару ниетімен әкеммен бірге жолға шықтық. Жолда әкем қайтыс болды. Бір кезде беті қап-қара, көздері көкпеңбек болып, басы доңыз басына айналып кетті. Қасымдағылардан ұялғандықтан бұл мәселені ешкімге айтпадым, күн батты. Әкемнің жүзін жауып қойдым да, не істерімді білмей ойланып отырғанымда ұйқым келді. Түсімде шатырдың ішіне біреудің кіргенін көрдім. Өмірімде сондай сымбатты жанды көрмеген едім. Хош иісі тек біздің шатырдың ішіне емес, жан-жағымызға жайылды. Келіп әкемнің бас жағына отырды. Бетіне жапқан пердені көтеріп, мүбәрак қолын әкемнің жүзіне тигізді. Бірден қайғым ұмытылып,қараңғылығым нұрға бөленді. Ол кісі тұрып кетуге дайындалды. Одан кім екендігін сұрадым. Мені және әкемді, бұл жат жерде, осындай үлкен бәледен және халықтың алдында ұятқа ұшыраудан сақтап қалғанын да айттым. Ол маған:
Сен мені танымайсың ба? Мен Мұхаммед Мұстафамын. Сенің әкең, шыны керек, күнәһар еді.
Бірақ маған көптеген салауат оқыған еді. Мынадай жағдайға душар болғанын, оның маған салауаттарын әкелген періште келіп хабар берді. Сол үшін келіп, оны бұл бәледен құтқардым. Ұйқыдан оянғанымда, шатырдың іші хош иіске толып кеткенін сездім. Әкемнің бетін аштым, жүзі нұрланып, көзі, түсі келбеттеніп кетіпті. Бұдан былай расулдың шапағатына бөленіп, барлық келер қауіп-қатерден қорғанып қалу үшін салауат оқумен бос уақытымды өткізейін деп шештім».
@salauat_syrlary