Кейде өз өзіме жаным ашымайтыны үшін ренжимін.

“Шаршап тұрсың ба?! Демал.” деген нәрсе мүлде жоқ менде. Энергиям біткенше, көзім жұмылғанша, тамақ күні бойы ішпей, түнде ұйықтамай жүре беремін, пока жоспарлағанымды бітірмейінше…

Соңында нерв болып, өте қатты қатыгез адам болып кетем жан-жақтағы адамдарға. Хотя мына “шынайы Ақерке” ондай емес. Сол образ сыртқы факторлардан ситуация солай болады.

Өзіме бірінші жаным ашып денем мұқтаж нәрсемді жасағанда басқаша болар еді.

Бүгін сондай “өзіме ұнамайтын күннің бірі” болды.