«Сен маған көктем боп кел
нәзіктеу жанымды ұғатын,
Отты махаббатыңмен өктем боп кел,
асқақтығымды табындыратын.
Қазақтың әні боп кел
жүрегімді дірілдететін.
Сол әндердің сырлы әуен — нәрі боп кел,
жанымнан мұңым кететін.
Сен айтпай-ақ ұғардай түсінікпен кел
осы бір қалпыммен мені.
Тек анамның алдына кішілікпен кел —
қайғы шалмасын аяулы алтын іреңді.
Табындыр, тауып тізгінін бұла көңілдің,
сол шақта мүмкін өзіңе ғашық етпегің.
Сен, әйтеуір, ұмыттыр мынау өмірдің
мені толғандыратын қасіреттерін.»
Фариза Оңғарсынова