Мәселе жаңбырдан басталды
Маған салса жаңбырдың астында шексіз отыра беретін едім. Бірақ ол мүмкін емес. Өйткені жаңбырдың өмірі қысқа, бәлкім менің де. Мен қалаған уақытымда жауын шақырып астында отыра алмаймын. Жаңбырдың келуі менің қолымда емес.
Менің қолымда болса міндетті түрде сол жасағым келген затты жасар едім. Неліктен мүмкін емес, өйткені артық жақсылық жамандыққа айналады: әр ысырапты ләззәт қиындыққа айналады. Ал жаңбыр ғибрат үшін көрінеді. Құштарлықты ашады, шексіз жаңбырлы мекенге ишарат етеді және шақырады.
Сондықтан да “yağmur cisimlendirilmiş rahmettir” деп айтылады. Сондықтан да өз әлсіздігін біліп орнында тұрған өсімдіктер мен ағаштар жаңбырдан кейін бал-бұл жайнайды.
Бірақ кейбір мәселелер өз қолымызға берілген. Мысалы тамақ, ұйқы, жақсы көру, тағы басқа. Оларды реттеуге қайрат берген және ережелер берген.
Дәмді тағамнан ғибрат алу, ишараттарды түсіну, шүкірлік есігіне кіру үшін әрине тағамның дәмін тату да жеткілікті. Сол керек еді. Әрине оны бұза салып бәрін тығындап жеп алсаң да болады. Ол кезде ешнәрсе көрінбей қалады. Бәлкім қиналып қаласың.
Сенің міндетің сені осында қал деп тұрғанда, ал жаныңа жақының алыста қалып күтуге мәжбүр жағдайда сен жақыныңның қадірін түсінесің, оған деген сағынышың арта береді. Әрине сен жолға шығып бара салуыңа болар еді дұрыс болмаса да, сағынышымды басам деп. Бірақ ол кезде ешкім ешнәрсе көрмейді, ашылайын деген мағына жабық қалады.
Кезінде адамдарды түрмеге қамаған, бастарына адамдарды қойған. Олар болса черт сияқты сол ноунеймдарға бағынып, отыр деген жеріне отыратын. Дәл сол мықты адамдар нәпсілеріне еріп, жанына әскер жинап аналардың күл-талқанын шығарса болар еді. Бірақ олар өз қайраттарын ақылға салып, қайраттарын қайратты ұстауға жұмсаған еді.
Түсіндіре алдым ба білмедім, көөп зат түйетіндей жағдайлар айналып жатады көз алдымызда. Я ғибрат аласың ережеге бағынып, я соны бұза саласың. Бұза салып отырасың сосын “ой баа” деп)
Маған салса жаңбырдың астында шексіз отыра беретін едім. Бірақ ол мүмкін емес. Өйткені жаңбырдың өмірі қысқа, бәлкім менің де. Мен қалаған уақытымда жауын шақырып астында отыра алмаймын. Жаңбырдың келуі менің қолымда емес.
Менің қолымда болса міндетті түрде сол жасағым келген затты жасар едім. Неліктен мүмкін емес, өйткені артық жақсылық жамандыққа айналады: әр ысырапты ләззәт қиындыққа айналады. Ал жаңбыр ғибрат үшін көрінеді. Құштарлықты ашады, шексіз жаңбырлы мекенге ишарат етеді және шақырады.
Сондықтан да “yağmur cisimlendirilmiş rahmettir” деп айтылады. Сондықтан да өз әлсіздігін біліп орнында тұрған өсімдіктер мен ағаштар жаңбырдан кейін бал-бұл жайнайды.
Бірақ кейбір мәселелер өз қолымызға берілген. Мысалы тамақ, ұйқы, жақсы көру, тағы басқа. Оларды реттеуге қайрат берген және ережелер берген.
Дәмді тағамнан ғибрат алу, ишараттарды түсіну, шүкірлік есігіне кіру үшін әрине тағамның дәмін тату да жеткілікті. Сол керек еді. Әрине оны бұза салып бәрін тығындап жеп алсаң да болады. Ол кезде ешнәрсе көрінбей қалады. Бәлкім қиналып қаласың.
Сенің міндетің сені осында қал деп тұрғанда, ал жаныңа жақының алыста қалып күтуге мәжбүр жағдайда сен жақыныңның қадірін түсінесің, оған деген сағынышың арта береді. Әрине сен жолға шығып бара салуыңа болар еді дұрыс болмаса да, сағынышымды басам деп. Бірақ ол кезде ешкім ешнәрсе көрмейді, ашылайын деген мағына жабық қалады.
Кезінде адамдарды түрмеге қамаған, бастарына адамдарды қойған. Олар болса черт сияқты сол ноунеймдарға бағынып, отыр деген жеріне отыратын. Дәл сол мықты адамдар нәпсілеріне еріп, жанына әскер жинап аналардың күл-талқанын шығарса болар еді. Бірақ олар өз қайраттарын ақылға салып, қайраттарын қайратты ұстауға жұмсаған еді.
Түсіндіре алдым ба білмедім, көөп зат түйетіндей жағдайлар айналып жатады көз алдымызда. Я ғибрат аласың ережеге бағынып, я соны бұза саласың. Бұза салып отырасың сосын “ой баа” деп)