Маған таңырқай қараған ол мұртының шетін тістелей бастады. Сосын тағы да:
— Осы сендер, дәруіштер, асхана қоймасындағы атжалман тышқан құрлы миларың жоқ, ақымақсыңдар. Әсіресе, қаңғып жүретін сен сияқтылары. Күні бойы ашқұрсақ жүресіңдер, ауыздарың талғанша дұғаларыңды сапырасыңдар, оның үстіне шыжыған күннің астында жүре бересіңдер. Әрине, көздеріңе әрне елестеп, естеріңнен ауысасыңдар сосын, миларың ағып!
Мен жымидым. Айтып тұрғаны да жөн-ау? Ақыл-естен айырылу мен Құдайыңды тауып, қауышудың арасы тым жақын дейді ғой.
Осы кезде екі қызметші түрлі ас салынған жайпақ ыдыстарын көтеріп кіріп келе жатты. Ас тасуға арналған ол ыдыстарда қозының қуырдағы дейсіз бе, кепкен балық, дәмдеуіштер қосып пісірген қойдың еті дейсіз бе, бәрі бар екен. Бидай ұнынан жасалған пәтір нан, түрік бұршағы мен қойдың майына пісірілген жасымық бұқтырмасы да бар. Олар асханадағы адамдарға ас тарата бастады. Пияз, сарымсақ қосылған түрлі дәмдеуіштердің бұрқыраған иісі отырған адамдардың танауын жарып, тәбетін оятты.
Олар менің қасыма кеп тоқтағанда мен қара нан мен буы бұрқырап тұрған жасымық бұқтырмасын алдым.
— Тамаққа төлейтін ақшаң бар ма ? — деп сұрады қожайын өктем үнмен.
— Жоқ, — деп жауап бердім. — Бірақ ақысына сенің түстеріңді жорып берейін.
Кекеткендей боп таңдайын бір қақты:
— Ешқашан түс көрмеймін деп жатыр ең ғой жаңа ғана?
— Иә, солай. Өзім көрмесем де, өзгелердің түсін жорып беремін.
— Сені қуып жіберуім екен. Айттым ғой, сендер, дәруіштер, барлығың естеріңнен ауысқансыңдар, — деді қожайын әр сөзін нығарлап. — Сен менің ақылымды тыңда: түріңе қарасам, біраз жасқа келіп қалған сияқтысың, өз өміріңе жеткілікті құлшылық ғибадатыңды жасап болдың, жетер енді. Өзіңе жақсы бір әйел тауып ал да, сандалып, қаңғырғаныңды қой. Бала-шаға, ұрпақ қалдыру керек артыңа. Сол кезде ғана бір жерге тұрақтайсың. Жер бетінен жоқ бақытты іздеп, қаңғыра бергеннің не мәні бар?
Сөзіме сенсең, еш жерден бақыт таппайсың. Менің мына қонақжайыма жер-жерден әртүрлі адамдар кеп тұрақтайды. Ауыздарына кішкене ғана шарап тисе болды, бәрінің зары бір. Бәрінің қайғысы бір. Адамның адамнан еш айырмасы жоқ. Қай жерде де сол бір адам, бір тамақ, бір су. Ас ішіп, аяқ босату.
— Әә-ә, менің іздеген нәрсем сенің айтып тұрған дүниеңе ұқсамайды. Мен жоқ іздеп жүрген жоқпын, мен Барды іздеп жүрмін, — дедім мен. — Мен Бар Құдайды іздеп жүрмін.
— Онда сен оны бұл жерден іздеме, — деді қожайын кенет түнере қалып, — Мұндай жерлерге ол бас сұқпайды! Тіпті оның қай кезде келетінін де білмейміз.
Мына сөздерден жүрегім дүрсілдеп қоя берді.
— Кімде кім Құдай туралы жаман сөз сөйлесе, демек, Өзі туралы жаман сөйлегені, — дедім.
Қожайынның еріндері дір ете қалды да кекесінмен езу тартты. Жүзінде бір ыза-реніш пен күйініштің табы тұрды, сонымен қатар жас баланың өкпелегеніне ұқсас бірдеңе жылт ете қалғандай болды.
— Құдай саған күретамырыңнан да жақынмын демеп пе еді? — деп сұрадым мен. — Құдай көзге көрінбес, қол созса жетпес әлдебір биікте не көкте емес қой. Ол әрбіріміздің кеудемізде. Міне, сондықтан да біз ешқашан қараусыз қалмаймыз.
https://t.me/Soz_sinergiasy
— Осы сендер, дәруіштер, асхана қоймасындағы атжалман тышқан құрлы миларың жоқ, ақымақсыңдар. Әсіресе, қаңғып жүретін сен сияқтылары. Күні бойы ашқұрсақ жүресіңдер, ауыздарың талғанша дұғаларыңды сапырасыңдар, оның үстіне шыжыған күннің астында жүре бересіңдер. Әрине, көздеріңе әрне елестеп, естеріңнен ауысасыңдар сосын, миларың ағып!
Мен жымидым. Айтып тұрғаны да жөн-ау? Ақыл-естен айырылу мен Құдайыңды тауып, қауышудың арасы тым жақын дейді ғой.
Осы кезде екі қызметші түрлі ас салынған жайпақ ыдыстарын көтеріп кіріп келе жатты. Ас тасуға арналған ол ыдыстарда қозының қуырдағы дейсіз бе, кепкен балық, дәмдеуіштер қосып пісірген қойдың еті дейсіз бе, бәрі бар екен. Бидай ұнынан жасалған пәтір нан, түрік бұршағы мен қойдың майына пісірілген жасымық бұқтырмасы да бар. Олар асханадағы адамдарға ас тарата бастады. Пияз, сарымсақ қосылған түрлі дәмдеуіштердің бұрқыраған иісі отырған адамдардың танауын жарып, тәбетін оятты.
Олар менің қасыма кеп тоқтағанда мен қара нан мен буы бұрқырап тұрған жасымық бұқтырмасын алдым.
— Тамаққа төлейтін ақшаң бар ма ? — деп сұрады қожайын өктем үнмен.
— Жоқ, — деп жауап бердім. — Бірақ ақысына сенің түстеріңді жорып берейін.
Кекеткендей боп таңдайын бір қақты:
— Ешқашан түс көрмеймін деп жатыр ең ғой жаңа ғана?
— Иә, солай. Өзім көрмесем де, өзгелердің түсін жорып беремін.
— Сені қуып жіберуім екен. Айттым ғой, сендер, дәруіштер, барлығың естеріңнен ауысқансыңдар, — деді қожайын әр сөзін нығарлап. — Сен менің ақылымды тыңда: түріңе қарасам, біраз жасқа келіп қалған сияқтысың, өз өміріңе жеткілікті құлшылық ғибадатыңды жасап болдың, жетер енді. Өзіңе жақсы бір әйел тауып ал да, сандалып, қаңғырғаныңды қой. Бала-шаға, ұрпақ қалдыру керек артыңа. Сол кезде ғана бір жерге тұрақтайсың. Жер бетінен жоқ бақытты іздеп, қаңғыра бергеннің не мәні бар?
Сөзіме сенсең, еш жерден бақыт таппайсың. Менің мына қонақжайыма жер-жерден әртүрлі адамдар кеп тұрақтайды. Ауыздарына кішкене ғана шарап тисе болды, бәрінің зары бір. Бәрінің қайғысы бір. Адамның адамнан еш айырмасы жоқ. Қай жерде де сол бір адам, бір тамақ, бір су. Ас ішіп, аяқ босату.
— Әә-ә, менің іздеген нәрсем сенің айтып тұрған дүниеңе ұқсамайды. Мен жоқ іздеп жүрген жоқпын, мен Барды іздеп жүрмін, — дедім мен. — Мен Бар Құдайды іздеп жүрмін.
— Онда сен оны бұл жерден іздеме, — деді қожайын кенет түнере қалып, — Мұндай жерлерге ол бас сұқпайды! Тіпті оның қай кезде келетінін де білмейміз.
Мына сөздерден жүрегім дүрсілдеп қоя берді.
— Кімде кім Құдай туралы жаман сөз сөйлесе, демек, Өзі туралы жаман сөйлегені, — дедім.
Қожайынның еріндері дір ете қалды да кекесінмен езу тартты. Жүзінде бір ыза-реніш пен күйініштің табы тұрды, сонымен қатар жас баланың өкпелегеніне ұқсас бірдеңе жылт ете қалғандай болды.
— Құдай саған күретамырыңнан да жақынмын демеп пе еді? — деп сұрадым мен. — Құдай көзге көрінбес, қол созса жетпес әлдебір биікте не көкте емес қой. Ол әрбіріміздің кеудемізде. Міне, сондықтан да біз ешқашан қараусыз қалмаймыз.
https://t.me/Soz_sinergiasy