Бұл біртүрлі естілуі мүмкін… Бірақ шындығы - біз жүрегімізге ең қымбат нәрселерден ұяламыз. Санамыздың ең түкпір, шаң басқан бұрышына ең қажетті армандарымызды тығып қоямыз. Жүрек қалағанның бәрін кейінге қалдырамыз. Ал сол «кейін» бізбен ешқашан орын алмайды. Біз өз жанымыздың қалауымен емес, біреудің өлшемімен бақытты болуды таңдайтын секілдіміз. Бұл қорқынышты бізге кім ұялатты? Әрине, ол – Құдай емес. Құдай бізді қуанышты, көз жасымыз төгілмеген, мұңаймаған күйде көргенді ұнатады! Біз жарқырап, бақыттан жүрегіміз жарылғанда ол қуанбайды деймісің. Бұл өмірдегі ең үлкен міндетіміз - құдайдың берген сыйларына шүкірлікпен бақытты өмір сүру еді ғой.

“Теңіз түсті махаббатым”