СЫРТЫНАН...
Ес кірмеген айтылмас, балаға сын,
Жеміс бермес гүлдесін қара ағашың.
Балтырың да, бөксең де, бәрі сүйкім,
Оған менің көзіммен қарағасын.

«Түн болса» дер, жарына ынтық келін,
Соншалықты шықпасын үркіп демің.
Тоқ кеудең бе, әйбәттің, әйбәті-ол,
Ындынымды тұрғасын құртып менің.

Жүргенім де, содан ғой арқан үзіп,
Бәр-бәрінен болғасын қалқа қызық.
Қандай тәтті қойғандай алма беттің,
Шұңқырына Тәңірім бал тамызып.

Әйел деген шегі жоқ бейне ғылым,
Қолдан келіп тұрғанда сөйле тілім.
Өзімнен де қызғанып кетем кейде,
Ішіндегі байлықты көйлегінің.

Бас көтеріп қойғанда, құлқын әнтек,
Жаным демде ұшардай бұлқынар кеп.
Қолым жетпей, кездеспей, жүрген кезде,
Сипаттаймын қалқаны сыртынан тек...

Авторы: Елубай Әуезов