Күніккй қыз

Күнікей қыз ба ең күн астындағы,
Едің бе әлде гүл нәзік.
Мұңыма менің ұластыңдағы
Отырмын енді жыр жазып.

Үйіме қайтам өкініп, тынып,
«Сүйемін» деуге бата алмай.
Төлеген болып бекініп тұрып,
Жайықты кешіп өте алмай.

Он сегіз неткен ұяң жас еді,
Сырғақтай берем сырғақтай.
Аймалап сүйіп қиялда сені,
Алдыңда үнсіз тіл қатпай.

Аша алмай жүрген бала сырым ба,
Бозбала шақ па тербеткен?
Қара аспан сынды қарашығыңда,
Қамығып жүрмін мен көптен.

Авторы: Шаһизада Әбдікәрімов