Бұрын жаңадан намазға келгеннен кейін орамалдың парыз екенін білдік. Содан мектеп оқушысы болғандықтан, одан үйдегілердің түсінбеуімен кие алмай жүрдік. Сол кездегі ойым: орамалым жоқ, тозаққа кіретін болдым деп уайым ететінмін. Орамал тақсам жәннатқа кіріп кетердей жүрегім жайланады деп ойлайтынмын.

Сөйтсем… мұсылман адам ешқашан тозаққа кіріп кетсем ше деген уайымнан арылмайды екен ғой. Себебі өмірде жіберетін қателіктеріміз бар. Күресетін нәпсіміз бар. Тілді тыю, адамды ренжітпеу…т.б. Бірақ білесіз бе, қателік жасап сол нәрсеге өкініп, қиналып жүрген жүрекпен Алла бірген екенін?

Ибн Атайлланың р.һ хикметтерінің бірінде былай дейді: Құлшылық жасап тәкаппарланған жүректен, күнә жасап тәубе етіп бағынған жүрек жақсырақ дейді. Алла айтады: “жүрегі Мен үшін жараланғандармен біргемін” дейді. Дүние не дос немесе жігіт/қыз үшін емес. Күнә жасағаны үшін қайғырған, тәубе етіп жылаған, ақыретін уайымдап жараланған жүректі айтады.