Кей адамдарды алақанда ұстағың келеді. Саусақтарыңды мықтап жұмып, ешқайда жібергің келмейді. Бірақ құм секілді, неғұрлым қатты қысып ұстасаң, солғұрлым тез сырғып түседі.

Желді құшақтауға бола ма? Бүгін бетіңді сипаған жылы самал ертең басқа жаққа соғады. Көктемнің алғашқы бүрін күзге дейін сақтауға бола ма? Уақыты келгенде гүл де солады, жапырақ та түседі. Өмірдің заңы сол, кей нәрселер тек өз уақытымен келеді және өз уақытымен кетеді.

Сен оларды ұстап қалуға барынша тырысасың. Кінәлі өзің шығар деп, өзгеруге тырысасың. Бірақ кей адамдардың кетуі – қателіктің емес, тағдырдың шешімі. Бар болғаны сен олардың сапарында уақытша аялдама болғансың.

Сондықтан кейде ең үлкен ерлік – қолыңды жұмып ұстау емес, ашып жіберу. Себебі шын мәнінде сенікі болған нәрсе, өз жолын тауып, бәрібір қайта оралады. Ал егер қайтпаса, ол ешқашан сенікі болмаған.