Namanganda bir muddat rus tilini o'rgatgan o'qituvchim bo'lardi. Pushkin, Tolstoyning hikoya qissalaridan uyga vazifa qilib berar edi. Gap ko'pincha adabiyotga borib taqalarkan, o'zbek shoir va yozuvchilari haqida so'zlardim. Lekin o'qituvchim, bepisandroq ohangda, ularni tanimasligini aytardi.
Bir kuni qiziq bo'ldi. Dabdurustdan "Anavi aytgan shoiringiz zo'r ekan!",- deb qoldi. Gap Shavkat Rahmon haqida ketayotgandi. Aytishicha, birga ishlaydigan tanishining xonasida uning kitobini ko'rib qolib, mening gaplarim esiga tushibdi va o'ng kelgan bir sahifani ochibdi. U sahifada shoirning "Ukalarimga" nomli she'ri bosilgan ekan. O'qib ko'z yoshimni tiyolmay qoldim, mening hayotimni bo'yu-basti bilan tasvirlab qo'yibdi deydi.
Umuman, nima demoqchiman? She'r yozish ham, o'qish ham - ko'ngil ishi. Kimnidir titroqqa solgan she'r boshqa kishiga ta'sir qilmasligi shundan. Lekin shoirning, hech yo'qsa, bitta haqiqiy o'quvchisi bo'lishi kerak. O'sha o'quvchi uchun bir umr ijod qilsa, arziydi.