آشپزی زیتون

#پارت۷۴
#ستیزه‌جو 🍃



صدای قدم هاشو می شنیدم ولی حتی نای بلند کردن سرم رو هم نداشتم، کمتر از ۲۴ ساعت بود که آماج انواع تیر بلا بودم، هر کس به طریقی می زد و رحم نمی کرد به تن و بدن زخمیم!


- کاویار؟

دوباره بغض داشت... دوباره می خواست خرم کنه، تینا هروقت گریه می کرد و این طور مصنوعی بغض به گلوش  می انداخت، هدفش چیزی بیشتر از مظلوم نمایی بود!


- مُرد! دست از سرش بردارین، دیگه چی مونده ازش آخه؟

- کاویار...؟!!

این بار خبری از اون بغض مصنوعی نبود و بهت بود که لا به لای هر آوای اون اسم لعنتی من پخش شد.

- من نمی خواستم اذیتت کنم، فقط ... فقط می خواستم کمک کنم تا زودتر شرش از زندگیمون باز بشه!


باز هم سر خونه اولش رفته بود...

نگاهمو به اون آبی های شفاف دادم و گفتم:
- از کدوم زندگی حرف می زنی تینا؟ زندگیمون؟ مگه از اون آوار چیزی هم مونده که تو اسمشو زندگی می ذاری؟ واسه همین چیزا بود که نمی خواستم دوباره داشته باشیم، نمی خواستم امید الکی به دل نازکت راه بدم...


- ببین تینا، من تا آخر عمر به اون دختر محکومم، به زنجیر هاش وصلم، تا آخر عمر تینا...! دیروز بهت گفتم ولی تو گفتی پشت سر می ذاری، گفتی فراموش می کنی اصلا تو زندگی من همچین عفریته ای هست، گفته بودی و حالا دوباره از نو شروع کردی که باید از زندگی من بره؟ تو اسم اینو می ذاری زندگی؟


دوباره اشک به چشم هاش  سیخ می زد و نمی خواستم اون آبی های قشنگ رو بین خون شناور ببینم.

مچ دستشو گرفتم و مجبورش کردم روی صندلی رو به روم بشینه...