Таңсәріде Ай төменге түсті де
Мені жұлып алып кетті
Теңбіл бұлттың үстіне.

Сөйтіп, нұрдың құшағына ұрландым
Денем нұрға айналды да,
Айдай болып нұрландым.

Небір сырдың мәнін ұғып қанықтым
Толып жатты денем сырға,
Енді өзіме анықпын.

Санам түлеп, сейілгендей қараңғы,
Денем – кеме, нұр теңізін
Кешкен сайын жаңарды.

Ал сол теңіз шалқып, тасып, кемені
Толқынымен басқарғанда –
Рух биледі денені.

Бірақ Күннің рұқсатынсыз,
Рұқсатынсыз Шәмсінің
Ешкім Айды көре алмайды,
Нұр-теңізде өле алмайды, бар шыным!

Руми
Аударған Ләйлі Құндақбай

https://t.me/+HBm5vtW6AqJmYzli