— Араласпа, дәруіш, аулақ кет, әйтпесе сенің де басыңды жарамын! — деп айқайлады ол; бірақ оның олай етпейтіні екеумізге де анық еді.
Келесі бір сәтте қызметшілер де келіп, әлгі мас боп қалған екі ақымақты орындарынан тұрғызып жатты. Бірінің мұрны, екіншісінің саусақтары сыныпты; еден қанмен жуылған, үсті-бастары да даладай қан. Асхана іші үрейлене тынышталып қалған. Елдің бәрін бір үркітіп алған қожайын маған маңғаздана қарап, барлығына естірте дауысын көтере сөйледі:
— Әй, дәруіш, мұндай жағдай бізде күнде болмайды. Өз басым ешкімге қол жұмсағанды ұнатпаймын, бірақ кейде осындай ақымақтарды тәртіпке салмасаң, болмайды. Құдай жердегілерді ұмытып кеткенде, олар әділдік пен шындықты өздері іздей бастайды. Келесі жолы, Құдайыңмен сөйлесер болсаң, оған сәлем айта баршы: егер Ол өз отарындағы қойларын қараусыз, қорғансыз қалдыра берсе, олар өздерін біреу кеп бауыздап кеткенін күтіп отыра алмайды. Амалсыздан көкжал қасқырға айналып, шыға келеді.
Иықтарымды бір қиқаң еткіздім де, есікті бетке алдым. Кетіп бара жатып:
— Сен қателесесің, - дедім.
— Қай жерде қателестім? Момақан ғана бағланнан азулы арланға айналғаным қателік пе? Олай етпеске амалым қалды ма?
— Жоға, қателігің ол жерде емес. Рас, сен қасқырсың. Бірақ, өз ісіңді әділ іс деп ойлайтының қате.
— Тоқта, сен бұлай кете алмайсың! — деді ол ту сыртымнан айғайлап. — Сен маған қарызсың. Ішкен асың мен жатқан орныңның ақысына маған түстерімді жорып берем дегенсің.
— Мен саған одан да бал ашып берейін, — дедім. — Алақаныңды көрсетші, қане?.
Мен бұрылдым да, көздерімді оның көздерінен айырмай, оған қарай тура жүрдім.
Ол біртүрлі сенімсіздікпен қарап қалды да, мен қасына барғанда еріксіз кері шегінді. Дегенмен, оң қолын ұстағанымда, мені итермей не қолымнан қақпай, алақанын көз алдыма жая қойды. Алақанындағы сызықтарға назар салып, зерттей бастадым — терең, қисық-қисық сызықтар екен, әрине, ол қиыс-қиыр жолды кешіп келе жатқан жанның тағдыр-талайын танытатын сызықтар еді. Біртіндеп оның аурасының түстерін көре бастадым, қоңыр-қошқыл және тым ашық көгілдір, тіпті сұрқай десе де болады екен. Оның рухани қуаты әбден сарқылғаны сонша, сыртқы әлемнен қорғанатын қабаты да қалмағандай. Ішкі әлемі әбден қурап қалған өсімдік тәрізді, тіршілік нышаны байқалмайды. Ішкі дүниесін өлтіріп алған сияқты.
Рухани қуат көзі жабылып, оны жоғалтып алғандықтан да, оның дене қуаты екі есеге артып кеткен және ол қуатын шамадан тыс асыра пайдаланып жүргені де содан болды.
Бір кезде өзім көріп қалған оқиғадан жүрегім атқақтап, қатты соғып кетті. Көз алдыма айдай аян болып, өткен өмірінің үзіктері келе бастады.
Жап-жас сұлу әйелді көрдім. Әне, қоңырқай шаштары, сурет салып қойған жалаң аяқтары, иығына жамылған тоқыма қызыл шәлісі көрінді.
https://t.me/Soz_sinergiasy
Келесі бір сәтте қызметшілер де келіп, әлгі мас боп қалған екі ақымақты орындарынан тұрғызып жатты. Бірінің мұрны, екіншісінің саусақтары сыныпты; еден қанмен жуылған, үсті-бастары да даладай қан. Асхана іші үрейлене тынышталып қалған. Елдің бәрін бір үркітіп алған қожайын маған маңғаздана қарап, барлығына естірте дауысын көтере сөйледі:
— Әй, дәруіш, мұндай жағдай бізде күнде болмайды. Өз басым ешкімге қол жұмсағанды ұнатпаймын, бірақ кейде осындай ақымақтарды тәртіпке салмасаң, болмайды. Құдай жердегілерді ұмытып кеткенде, олар әділдік пен шындықты өздері іздей бастайды. Келесі жолы, Құдайыңмен сөйлесер болсаң, оған сәлем айта баршы: егер Ол өз отарындағы қойларын қараусыз, қорғансыз қалдыра берсе, олар өздерін біреу кеп бауыздап кеткенін күтіп отыра алмайды. Амалсыздан көкжал қасқырға айналып, шыға келеді.
Иықтарымды бір қиқаң еткіздім де, есікті бетке алдым. Кетіп бара жатып:
— Сен қателесесің, - дедім.
— Қай жерде қателестім? Момақан ғана бағланнан азулы арланға айналғаным қателік пе? Олай етпеске амалым қалды ма?
— Жоға, қателігің ол жерде емес. Рас, сен қасқырсың. Бірақ, өз ісіңді әділ іс деп ойлайтының қате.
— Тоқта, сен бұлай кете алмайсың! — деді ол ту сыртымнан айғайлап. — Сен маған қарызсың. Ішкен асың мен жатқан орныңның ақысына маған түстерімді жорып берем дегенсің.
— Мен саған одан да бал ашып берейін, — дедім. — Алақаныңды көрсетші, қане?.
Мен бұрылдым да, көздерімді оның көздерінен айырмай, оған қарай тура жүрдім.
Ол біртүрлі сенімсіздікпен қарап қалды да, мен қасына барғанда еріксіз кері шегінді. Дегенмен, оң қолын ұстағанымда, мені итермей не қолымнан қақпай, алақанын көз алдыма жая қойды. Алақанындағы сызықтарға назар салып, зерттей бастадым — терең, қисық-қисық сызықтар екен, әрине, ол қиыс-қиыр жолды кешіп келе жатқан жанның тағдыр-талайын танытатын сызықтар еді. Біртіндеп оның аурасының түстерін көре бастадым, қоңыр-қошқыл және тым ашық көгілдір, тіпті сұрқай десе де болады екен. Оның рухани қуаты әбден сарқылғаны сонша, сыртқы әлемнен қорғанатын қабаты да қалмағандай. Ішкі әлемі әбден қурап қалған өсімдік тәрізді, тіршілік нышаны байқалмайды. Ішкі дүниесін өлтіріп алған сияқты.
Рухани қуат көзі жабылып, оны жоғалтып алғандықтан да, оның дене қуаты екі есеге артып кеткен және ол қуатын шамадан тыс асыра пайдаланып жүргені де содан болды.
Бір кезде өзім көріп қалған оқиғадан жүрегім атқақтап, қатты соғып кетті. Көз алдыма айдай аян болып, өткен өмірінің үзіктері келе бастады.
Жап-жас сұлу әйелді көрдім. Әне, қоңырқай шаштары, сурет салып қойған жалаң аяқтары, иығына жамылған тоқыма қызыл шәлісі көрінді.
https://t.me/Soz_sinergiasy