Әуретін жапқан қыздарға "арабқұл, қазақтар олай киінбеген" деп сын айтатын әйел ең кемі қос етек көйлек киіп, басына жаулық салса керек-ті; ер болса кең жарғақ шалбар мен көйлек киіп, сақалын жіберуі ләзім. Себебі дәстүрлі қазақ қоғамында жалаңбас жүрген әйел болмаған. Жесір қатын ғана күйеуінің артын күткен азалы күндердің алғашқы уақытында жоқтау айтып, шашын жіберген. Орамалсыз жүру әйелге үлкен айып еді. Оның жас пен статусқа қарай күндік, кимешек, жаулық және т.б. түрлері бар.
Тура осыған ұқсас ерлерге аналогия; сақалсыз, көсе ерлерді әжуаға салып, әзілмен қағыту да қазақта болған нәрсе. Өйткені тебіндеп шыққан мұрт пен жарасымды сақал әр қазақ жігітінің көркі етін. Қай әдеби шығарма болмасын ер адамның түр-тұлғасын сипаттағанда сақалының қандайлық екеніне тоқталып өтпей қоймайды.
Енді күнімізде сақал мен мұрттан жұрнақ, бұрынғы ерлердің қасиеті жоқ "ер" атанып жүргендер мен шаштарын шолтитып қырқып, тылтитып шалбар киетін апа мен ел аналарының қазақтың әйелдерінің не киіп-кимегені туралы таласатын жөні бар ма?! Меніңше жоқ. Себебі сын айтушы әуелі өз басына үңіле қарауы міндет. Қырықтың қырқасынан асса да той алаңын бермей, арасында ұрттап қойып, орамал таққандарды көрсе делебесі қозып кететіндердің сөзінде шаңның тозаңындай салмақ жоқ. Ол жәй өзінің лаққан көпірме әңгімесі ғана, тәубеге келмесе оны тозаққа сүйрейтін.