- Ей, Абул-Хасан, - деген әуез келді бір күні,
Айдай әлем сен деп жүр ғой мына әлемнің дүлдүлі,
Әсем бақтың бұлбұлы.
Қайтер едің егер солар
Білсе сендей екіжүзді түлкіні,
қайтер едің, ашсам сырын қарабеттің дәл сендей
ұмытар ең күлкіні?
Сосын қарап тұрсам, саған 
тас лақтырған тобырға
Әділетті іс болмас па үлгілі?

Ал мен жауап бердім Оған: - Сұлтаным,
Жалғыз Өзі иеленген нұр тағын,
Мен де Сендік сырды білдім, неден енді қорқамын? 
Мен де жаям айналаға 
Сенің шексіз мейірімің мен рақымың
Күн мен түнге ортағын.
Мен де айтамын бос қаларын ақыры
Тозақ деген ортаның.
Мен де әділет орнатып,
Күллі әлемнің қорқынышын құртамын.
Сонда мен де қарап тұрам:
Мына әлемнен құлшылыққа
Қалғандығын табылмай бір құлтаның?

Сонда Раббым жауап қатты:
- Енді үндеме, болды, болды, сұңқарым!

Абуль-Хасан аль-Харакани

Аударған Ләйлі Құндақбай

https://t.me/Soz_sinergiasy